Rzyg kulturalny

No!!!!!!!!! Skończone!!!!!!!!!

To moja pierwsza opowieść. Nie jest może idealna, ani zbyt długa, ale następne części będą lepsze.

CZĘŚĆ I

HISTORIA KONTYNENTU

Dawno, dawno temu, jeszcze za panowania króla Nerona IV, ludzie byli dominującym ludem na Kontynencie. Druga rasa orkowie była niewolnikiem człowieka. Najczęściej byli wykorzystywani do ciężkiej pracy w kopalniach. Już wtedy kowale wykuwali coraz lepszą oręż i zbroję. Ludzie żyli w pokoju i harmonii, której nikt nie zakłócał. Do momentu jednak, gdyż orkowie sprzeciwili się tyrani człowieka i wznieśli bunt, a później wypowiedzieli wojnę królestwu Myrthany. Król Neron i jego poddani nie obawiali się wojny z orkami, gdyż w tamtych czasach lud orków w niczym się nie specjalizował i cały czas byli pod niewolą ludzi. Podczas gdy w pałacu królewskim świętowano ze zwycięstwa i dobrej zabawy przy zabijaniu orków, w małej jaskini w głąb „ Mrocznego Lasu” przywódca orków Hosch – Marok zastanawiał się jak zdziwić Nerona i wygrać wojnę. Postanowił on oddać los swój i całej rasy orków w ręce jesynego Boga jakiego wyznawali orkowie „ Kruschaka”, w późniejszych czasach przez ludzi nazywanego „ Śpiącym” Kruschak zwiększył wojska orków i natchnął ich zdolnościami kowalskimi. Niektórym ( wybrańcom ) dał przesiąkniętą złem duszę, by bez litości zabijały ludzi. „ Ożywieńcy ‘’ bo tak ich ludzie nazywali mieli poprowadzić orków do zwycięstwa w walce z drugą rasą o panowanie na Kontynencie!!!!!!!!!!!! [b][/size][size=24]

CZĘŚĆ II

BITWA POD DOLINĄ GULDUR

Było południe, dnia 8 czerwca 344r. Pierwszej ery. Nad doliną Guldur niedaleko rzeki Nemeth miała się rozegrać bitwa. 1,5 tys. Ludzi miało stawić czoło ( jak podejrzewali ludzie ) około 250 tnej armii. Ludzie dowodzeni przez Arvelega, pewni swego nie podejrzewali zasacki, przygotowali nawet 20 beczek wina i 20
Wreszcie, gdy zobaczyli, że Hosch – Marok wsiada na Mrulla ( orkowego zwierza ) wsiedli na konie i czekali na pierwszy ruch przeciwnika. Hosch - Marok wydał rozkaz do ataku i wszystko się zaczęło!!!!!

***************************

Arveleg wydał polecenie zagrania trąb do ataku i ruszył, a za nim armia ludzi. Gdy byli około 70m od siebie Marok wyjął zwój i wypowiedział słowa „ Ferbatoh” ( co oznaczało ciemności przybądź ), nagle oddział królewski dostrzegł , że oprócz orków pojawiła się także armia szkieletów i szkieletów magów liczących 700 osobników. Zderzyli się!!!!!!!!!! Dobrze wyszkoleni Nieśmiertelni Ożywieńcy łatwo pokonywali oddziały królewskie. Jedynie Arveleg i kilku wyższych oficerów dawali sobie radę z dobrze uzbrojonymi orkami. Oddział ludzi zmalał do 780 osób, a wojsko orków i ciemności liczyło razem 900 członków.

********************************

Wtedy nastąpił nagły zwrot wydarzeń. Doświadczony Arveleg został ciężko raniony przez Hosch – Maroka, a później wielkim zamachem swego topora odciął dowódcy ludzi głowę, podniósł ją do góry i krzyknął zwycięstwo!!!!! Ten okrzyk jednak był przedwczesny. To całe zdarzenie widział 19 letni syn Arvelega Araveil, z okrzykiem bólu i smutku rzucił się na potężnego orka. Łzy Arveila zleciały na Amulet Innosa, który miał na sobie, co spowodowało uaktywnienie jego wielkiej siły. Dziwo przez wszystkich widzących to zdarzenie zadał mu bolesną ranę. Hosch – Marok, aż zawył z bólu i padł na ziemię. Całe to zdarzenie podbudowało wszystkich ludzi do walki i dalszego wysiłku. Szala zwycięstwa powoli przechodziła na stronę królestwa, a orkowie coraz głębiej zaczęli się cofać. Wtedy Hosch – Marok ciężkim tchem zadął w swój róg.

**********************************

Gdy już ludziom wydawało się, że zwycięstwo jest bliskie nadeszła 2 fala ataku orków. Tuzin Trolli wyszło z „ Mrocznego Lasu” i zaczęło miażdżyć i deptać bezbronnych i strwożonych ludzi. Trolle były znane ludziom tylko w legendach, teraz jednak stały się ich najgorszym koszmarem. Po aż 6 godzinnej bitwie rasa ludzka poniosła klęskę. Zaledwie kilku ludzi zdołało przeżyć, orków zginęło 500, a armia ciemności poniosła straty wynoszące 580 członków.

CZĘŚĆ III

W PAŁACU MYRTHANY

W pałacu Myrthany cały czas bawiono się i świętowano. Neron czekał tylko na oczywiste dobre wieści z pola bitwy. Gdy nagle do komnaty wszedł strażnik głównej bramy zamku. Uklęknął i położył paczkę na stół. Pacz zaadresowana była do Nerona.
- Co to jest? – spytał król
- Nie wiem panie, jakaś przesyłka, którą znalazłem pod bramą.
Król zobaczył na niej znak orków, czaszka, która była wbita na osty miecz, mimo to król niczego się nie
domyślał. Powoli odpakował przesyłkę i od razu usiadł twardo na swój tron. W paczce była głowa
Arvelega i kartka. Doradca króla Tarcil zobaczywszy iż król zbladłszy zasłonił twarz rękami, wziął
kartkę do ręki i powoli zaczął czytać:
„ Ta przesyłka powinna być dla was znak, znak co was czekać. Od tej chwili orkowie bez litości zabijać, a
ludzie być martwi. Nigdy już nie być niewolnikowie u ludzi i nigdy już wy nie panować na Kontynencie. Podpisano Hosch – Marok, przywódca Królestwa Orków.
Te słowa wzbudziły grozę u wszystkich zebranych na sali. Zrozumieli oni, że orkowie to nie jest zwykły prymitywny lud, który jest słaby, bezbronny i głupi. Orkowie wykazali się inteligencją i wolą walki dzięki której pokonali oddziały królewskie. Wreszcie po długim milczeniu jeden z oficerów zwany Szramą zabrał głos.
- „ Czas zacząć poważnie działać, nie możemy pozwolić by te małpy niszczyły doszczętnie nasze oddziały.”
- „ Trzeba zebrać wojsko i stawić czoło tym bestiom i pokonać je ‘’
- „ Ale zebranie dostatecznej ilości wojska zajmie sporo czasu, a liczyć trzeba także na odpowiednie wyposażenie oraz wyszkolenie ludzi” – odpowiedział Tarcil.
- „ Te bestie nie dorastają nam do pięt. Wygrały, bo nie byliśmy przygotowani na zasackę. Bez trudu pokonamy ich z większym wojskiem, a żeby wam udowodnić to sam będę dowodził ” - mówił Szrama
- „ Zlekceważyliśmy orków raz, nie chce by to się powtórzyło” – zaparł się Tarci.
I tak doszło do hałaśliwej kłótni, którą silnym uderzeniem pięścią w stół zakończył król Neron.
- „ Dosyć tego” wrzasnął król „ nie przypominam sobie by to mój doradca, oraz oficerowie armii decydowali o losie królestwa Myrthany.”
- „ Wybacz panie” przeprosił Tarcil „ W takim razie co król decyduje?”
Król wstał i dumnym, energicznym głosem powiedział:
- „ Grać na alarm, chcę by każdy mężczyzna, kobieta czy dziecko było przygotowane na wojnę z orkami.
Każcie kowalom pracować do północy i wykuwać jak najlepszą zbroję i oręż, a i jeszcze jedno. Czy ktoś chociaż przeżył z tej bitwy?
- „ Tak” – odrzekł strażnik.” Zaraz kogoś tu sprowadzę.”
- „ To dobrze, może dowiemy się jak doszło do tej klęski.”

- „ Mój panie, oto jeden z tych, którzy przetrwali bitwę „
- „ Wejdź, nie krępuj się” mówi król „ Kim jesteś i jak się nazywasz?”
Do sali wszedł młody mężczyzna, krzepki i dobrze zbudowany, miał on kilka ran od starć z orkami, był on jednak trochę nieudolny. Nie był w niczym dobry. Umiał jedynie posługiwać się bronią. Jego matka umarła podczas porodu. Dlategp wychowywał go ojciec, lecz nie miał dla niego zbyt wiele czasu.
- „ Nazywam się Beregond i jestem młodszym kowalem.”
- „ Proszę powiedz mi co dokładnie działo się nad doliną Guldur?”
- „ Cóż, po rozpoczęciu bitwy nie spodziewaliśmy się zasacki. To było straszne. Hosch.... M....m... Marok
- przywołał szkieletów przez co ich siły znacznie wzrosły, potem zabili Arvelega, a później jeszcze te przeklęte Trolle! Ja....ja stchórzyłem i uciekłem! To było naprawdę straszne!! Aaaah, aaaah!” I zaczął szlochać.
- „ Dziękuję za te informacje, możesz teraz odejść.”
„ Do usług panie” jeszcze przed odejściem chciał uklęknąć, ale poślizgnął się na podłodze. Zawstydzony i zapłakany postanowił jak najszybciej wyjść i nie pokazywać się nikomu.”
- „ Słyszałeś to co ja?” Spytał król swojego doradcę.
- „ Tak. Szkielety, Trolle. To same legendy. Może orkowie przyćmiły temu tchórzowi umysł”
- „ Możliwe jest jednak to co powiedział. Najwyraźniej orkowie nie są tacy głupi na jakich wyglądają. Obyśmy tylko byli przygotowani do następnej bitwy.
W tym czasie, w obozie gdzie znajdowali się ranni Beregond odwiedzał swojego ojca Uriza, który z ciężkimi ranami leżał w łóżku.
- „ Synu, ja umieram. Będziesz musiał w życiu sobie radzić sam. Najwyższy czas żebyś przejął mój majątek i moją działalność. Musisz nauczyć także kowalstwa. Nie miałem dla ciebie zbyt dużo czasu, wybacz! Weś ten klucz, tam znajdziesz potrzebne ci rzeczy by stać dobrym wojownikiem i kowalem. Żegnaj!. I oczy Uriza zamknęły się.
- „ Nie!!!! Wykrzyknął Beregond na całą okolicę.
Po powrocie do domu zszedł do piwnicy i odszukał starą skrzynię. Przetarł kurz i otworzył ją. W środku znajdowały się stare księgi kowalstwa i prawidłowym posługiwaniu się bronią. Z początku Beregond nie wiedział co o tym myśleć. Przeczytał księgi lecz nic nie rozumiał. Przypomniał sobie jednak ostatnie słowa jego ojca, które dały mu wiarę we własne możliwości. Jak najdokładniej studiował książkę, przypominał sobie lekcje jakie czasem dawał mu ojciec, nawet po kryjomu podsłuchiwał rozmowy kowali. Po kilku dniach dało to efekty. Z rudy która została, wykuł całkiem niezły miecz półtororęczny. Dumny ze swego osiągnięcia postanowił trochę odpocząć i pójść spać

CZĘŚĆ IV

MAGICZNA RUDA

Następnego dnia, z samego rana, na tydzień przed kolejną bitwa postanowił trochę poćwiczyć umiejętności władania mieczem na ścierwojadach i kretoszczurach. Wszedł do jaskini. Posuwał się coraz dalej, aż poczuł, że ziemia się pod nim zapada i zleciał w przepaść. Trochę się poobijał, lecz nie odniósł ciężkich ran. Nagle, wśród ciemności spostrzegł w oddali światło. Myślał, że to droga na powierzchnię lecz gdy doszedł do końca jaskini zobaczył wielką górę rudy. Jednak nie była to zwykła ruda. Gdy potrzedł bliżej i dotknął ją poczuł przez jego skórę dreszcze. Nie miał wątpliwości. To była magiczna ruda! Bajki stały się prawdą. Ten kto posiadał magiczną rudę mógł wykuć miecz, który będzie zadawał rany każdemu. Miecz ten będzie lekki i łatwy do opanowania. Beregond wziął tyle rudy ile zdołał unieść i zaczął szukać wyjścia. Spostrzegł obok drabinę prowadzącą do kolejnego tunelu. Pomyślał sobie, że ktoś musiał już wcześniej odwiedzać to miejsce, albo co gorsza nadal tu może przychodzić. Wtem usłyszał jakiś hałas! Wspiał się po drabinie i schował się w małej szczelinie pomiędzy dwoma głazami. Zza jaskini wyłoniły się małe istoty. Niektóre miały pochodnie inne lagi. Pomimo swojego niskiego wzrostu były dobrze zbudowane.
- „ To są gobliny ‘’ – przemówił szeptem Beregond.
Ustawiwszy się w szeregu do okoła kopca rudy zaczęli skakać jakby tańczyli rytualny taniec. Po chwili przestali. Z szeregu wysunął się Czarny goblin, najwyższy i najsilniejszy ze wszystkich zebranych. Zaczął obwąchiwać rudę. Nagle podniósł się i zakrzyknął tak głośno, że aż Beregond ze strachu przesunął nogę, która popchnęła mały kamyk. Ten spadł prost pod nogi Czarnego goblina.
- „ Aaaaah!
Wykrzyknął wskazując na intruza. Wtedy wszystkie gobliny rzuciły się w stronę Beregonda, który zauważywszy to skierował się w stonę tunelu i zaczął biec. Obejrzał się i zobaczył jak szybkie istoty zaczynają go doganiać. W tem zauważył światło dochodzące z góry. Nie zobaczył żadnej drabiny, więc zaczął się wspinac. W połowie drogi spojrzał na bezradnie skaczących goblinów próbujących wspiąć się po skałach. Na twarzy Beregonda pojawił się pewny uśmiech, że nic mu już nie grozi. Jednak się przeliczył. Czarny goblin wziął strzałę do ręki i napiął łuk. Lecz strzała nie doleciała nawet do intruza. Napiął po raz drugi, było już o wiele bliżej, gdyż strzała trafiła niedaleko ramienia Beregonda, który już dosięgał końca skał. Zauważywszy to goblin napiął łuk po raz ostatni i z największą precyzją i siło strzelił! Beregond jednak ostatkiem sił zdołał się podciągnąć i wyjść na powierzchnię, a strzała wyleciała wysoko w powietrze i po spadaniu uderzyła w pień dzrzewa. Spocony i zmęczony Beregond wrócił do swego domu gdzie miał wykuć miecz, który w przyszłości zadecyduje o wolności wielu ludzi, a sam Beregond tak do końca nie zdawał sobie sprawy ze swojego wielkiego odkrycia.

Około 3 w nocy powrócił do domu. Chciał położyć się do łóżka jednak przemógł się i zaczął wykuwać miecz. O dziwo Magiczna Ruda zaczęła świetnie się nakładać. Najwyraźniej działała tu jej magiczna struktóra. Była 7 rano a on dalej pracował nad mieczem. Niektórzy sąsiedzi przyglądali się wyrobom „Bere” – gdyż tak go nazywano w okolicy. Wszyscy się śmiali. „ O patrzcie na mistrzunia, myśli, że umie wykuwać miecz”, „ Chyba daleko padło jabłko od jabłoni, hehe!” Beregond nie przejmował się jednak obrazami. Wśród patrzących na Beregonda był Hurin, najlepszy kowal w całym królestwie.
- „ Odejdźcie gamonie „ i machnął ręką „ Nie znacie się na kowalstwie. Dobra robota chłopcze” i położył rękę na jego ramieniu. „ Wykonałeś niesamowitą stal. To niezwykłe. To dwóręczny miecz, a jest taki lekki. Jak to zrobiłeś??
- „ Niewiem, trochę się uczyłem i..
- „ Trochę? Taka stal to nauka przez lata i praca przez tygodnie. A jak wiem ty pracujesz od niedawna. Jesteś świetny!”
- „ To nieprawda. Jeszcze wiele musze się nauczyć” zaprzeczył Beregond. „ Niewiem jak dokończyć mój miecz i zbroje. Czy mógłbyś mi pomóc??
- „ Oczywiście. Być może sam się czegoś nauczę.”
I wzięli się do roboty. Pracowali bardzo ciężko, ale dokonali rzeczy niezwykłej. Wykuli świetną zbroję i miecz..
- „ Ten miecz..
- Uriziel. Ten miecz nazwałem Uriziel na cześć mojego ojca.
- Więc ten Uriziel jest największym dziełem ludzkich rąk. Sam Innos musiał chceć by ten miecz został wykuty. Słuchaj król chciał ze mna pomówić o sprawie wyposażenia do wojny. Może byś poszedł ze mną?
- „ Ja...? Nie wiem. Czuł bym się zaszczycony.
- „ W takim razie chodźmy. I tak się trochę spóźniłem!
- „ Królu Hurin czeka na pana.” Odezwał się strażnik.
- „ Wpuście go” Otworzyły się wielkie drzwi i do środka wszedł Hurin.
- „ Witam panie” odpowiedział i uklęknął Hurin.
- „ Witaj jak idą przygtowania?”
- „ Szczerze mówiąc nie najlepiej”
- „ Dlaczego?”
- „ W ciągu tych 10 dni nie zdążyliśmy zebrać dostatecznej ilośvi rudy.”
- „ To bardzo zła wiadomość.”
- „ Tak, ale mam też dobrą. Jeden z kowali zdołał wykuć potężny miecz. Wydaje mi się, że jego zdolności kowalskie są lepsze niż moje. Przyszedł wraz ze mną!”
- „ Strażnik. Przyprowadź tego drugiego kowala.” Lekko zdziwiony strażnik przyprowadził Beregonda”
- „ Czy mówisz poważnie” spytał Hurina król.
- „Tak”
- „ Beregond. Podejdź no tu. Hurin. Czy to prawda, że wykułeś świetny miecz?”
- „ Tak, lecz to nie do końca moje umiejętności zadecydowały o tym dziele. Gdy pewnego dnia wybrałem się do jaskini znalazłem w jej wnętrzu ogromny kopiec Magicznej Rudy, najwyraźniej tam jest kopalnia.
Dzięki tej rudzie i pomocy Hurina udało mi się wykuć ten oto miecz.” I wyjął pieknie błyszczący się miecz i pokazał go królowi. Nazwałem go Uriziel na część mojego ojca.”
- „ Ten miecz emituje potężną energię. Magiczna Ruda mówisz, przecież ona znana jest tylko z bajek, jednak ten miecz potwierdza to wszystko. Jednakże nie uwierzę w to dopóki nie pokażecie mi tej Magicznej Rudy.”
- „ Jak sobie życzysz panie”
Jeszcze tego dnia Neron wziął w swoje ręce Magiczną Rudę, gdyż Beregond. Hurin i kilku strażników zeszli na dół do jaskini i dotarli do kopca rudy. Był strzeżony przez goblinów, miały one liczebną przewagę, ale Beregond i towarzysze poradzili sobie bez trudu. Beregond mógł zaś wypróbować swój miecz. Zamachnął się i obciął goblinowi głowę, a reszta ciała spłoneła. Nagle nagle drugi goblin zaatakował go od tyłu, jednak jego laga złamała się od uderzenia w Magiczną Zbroje. Zebrali cało magiczną rudę i otworzyli w tym miejscu kopalnię, którą nazwali Kopalnią Beregonda na cześć odkrywcy.

CZĘŚĆ V

BITWA POD MORANNONEM

Przygotowania do wojny skończyły się w ciągu 3 tygodni. Przez ten czas ludzie znacznie się wzbogacili. Ale nie tylko oni. W ciągu tego czasu zza Gór Nimrais Hosch – Marok ściągał dodatkowe haracze. Tysiące orków gotowe były na wojnę. Orkowie byli przygotowani. Plan orków było wygranie bitwy na granicy Myrthany, później zdobycie twierdzy Morannon. Dzięki temu otworzyła by się droga w głąb królestwa, a jej obrona znacznie by zmalała. Wszystko miało się rozpocząć już wkrótce.

- „ Jak idą przygotowania?” – spytał się król Tarcila.
- „ Bardzo dobrze, wasza wysokość. Wszyscy wojownicy królestwa są gotowi do kolejnej bitwy, a dzięki ostatniej zbiórce Magicznej Rudy do zbrojowni trafiły świetne miecze dla 1000 wojowników. Dodatkowo dołączyli do nas kusznicy z Dagordlandu. Całe król. Myrthany jest gotowe.”
- „ Świetnie. Tym razem wynik wojny będzie inny!”
- „ Jak tam? Gotowy do wielkiej bitwy?” – spytał Hurin.
- „ Chyba tak. Mam jednak lekkie dreszcze. Niewiem czy dam sobie radę.”
- „ Posłuchaj mnie. To co uczyniłeś wykuwając ten miecz świadczy o tym, że jesteś gotów stawić czoło największym wyzwaniom. Twój ojcie c byłby z ciebie dumny” – i mówiac to Hurin poklepał go po plecach i odszedł. Te słowa dodały Beregondowi otuchy. Postanowił odwiedzić grób swojego ojca. Grób ten znajdował się na głównym cmętarzu dla poległych w bitwie pod doliną Guldur. Beregond złorzywszy kwiaty przysiągł sobie, że już nigdy nie ucieknie z pola bitwy i nigdy nie zostawi nikogo w ciężkiej sytuacji. Beregond był zmotywowany i przygotowany jak nigdy. Orkowie mieli odczuć moc jego miecza na zawsze!! Wszystko było gotowe. Całe oddziały wojowników króla siedzieli już na koniach, z przyszykowaną zbroją i wyszlifowanym mieczem. W ten sposób miało dojść do największej bitwy dotychczas na Kontynencie. Oba ludy były świetnie przygotowane i żaden nie miał zamiaru przegrać.

Niedaleko twierdzy Morannon zebrały się oddziały ludzi i orków. Szanse były bardzo wyrównane. 25 tys. ludzi i 30 tys. orków. Mimo iż liczba orków znacznie wzrosła to ludzie dysponowali lepszą bronią. Beregond i Hurin należeli do oddziału kowali, którym zadaniem była pomoc wrazie osłabienia 2 linii ataku czyli piechoty. Najpierw jednak szli wyborowi łucznicy z Dagordlandu, małego miasta królestwa, który spesjalizował się właśnie świetnymi kusznikami. Orkowie natomiast nie ustawiali szyków. Jedni z Hosch – Marokiem na czele wsiadali na Mrulla, a reszta stanowiła piechota. Orkowie zamierzali zaatakować pierwsi i nie traciwszy czasu ruszyli do boju.

- „Dagorlandowie napiąć kusze” wykrzyknął Szrama. Orkowi zbliżali się coraz bardziej, a Beregond coraz mocniej zaciskał miecz.
- „ W górę.”... Kusznicy wymierzyli kusze w górę na odległość 50m. Od oddziału orków.
- „ Strzelać!!!” Pierwsze bełty wyleciały. Rozproszeni orkowie w większości omijali stzały, ale niejeden ork padł od ciosu w głowę.
- „ Druga fala!!!” Znów większość orków wymijała ataki.
- „ Piechota.” Kusznicy zrobili miejsce piechocie, która bardzo liczna zaczęła biec, by stawić czoło wrogowi. Oba oddziały zderzyły się. Widać było efekty ciężkiej pracy kowali i Beregonda. Miecze z Magicznej Rudy bez trudu przebijały skórę orków, jednak sami orkowie jednym ruchem topora walili na ziemię wielu ludzi. Niestety ludzie przegrywali i zaczęli coraz bardziej się cofać. Widząc osłabienie piechoty Szrama nakazał kowalom atakować. Beregond rzucił się na pomoc! Śmiało wepchnął się w głąb pola bitwy i zaczał walczyć. Beregond mając w rękach Urizjela zabijał orka za orkiem. Z wielkim krzykiem bólu i goryczy mścił się za śmierć swojego ojca. Zabiwszy większość orków wokół siebie Beregond już miał się rzucić w stronę Hosch – Maroka, jednak powstrzymał go Hurin łapiąc go za rękę.
- „ Co ty wyprawiasz? Życie ci nie miłe. Tak ci spieszno do królestwa Beliara??
- „ Nie wiem co się zemną stało. Chyba za bardzo się zdenerwowałem”
- „ Słuchaj, wiem jak bardzo żal ci ojca, ale to nie powód by się głupio zabijać, weś się w garść, chłopie”
- „ Wpożądku, już mi lepiej”
Hurin tylko poklepał go po ramieniu i dalej ruszył do pola bitwy. Jednakże Hosch – Marok widząc coraz większą śmiałość ludzi zagrał w róg w wnet z lasu wyłoniły się dodatkowe siły orków. Szrama widząc nadbiegającą hordę orków zakrzyknął
- „ Odwrót, odwrót! Niech wszyscy wycofają się do zamku! Do zamku!” Ludzie szybko zaczęli biec w stronę zamku. Przywódca orków widząc odwrót swoich wrogów nakazał na szybkie obiegnięcie rzeki i zagrodzenie im drogi. Ludzie bardzo liczni i ciężko wyposażeni wolno przechodzili przez rzekę co pozwoliło orkom na szybkie działanie. Orkowie zablokowali ludziom dostęp do zamku. A oddziały z Hosch – Marokiem na czele zaczęły się niebezpiecznie przybliżać.
- „ Naprzód!” – krzyknął Szrama. Nie wielka armia orków nie dawała rady oddziałom Szramy. Już pierwsi ludzie przechodzili przez otwartą bramę. Jednak wojska Hosch – Maroka były już na miejscu i ruszyły na uciekających do zamku. Widząć Szrama, że w ten sposób zbyt mało ludzi przeżyje nakazał wszystkim na szybkie ruszenie do twierdzy. On sam wraz z Hurinem i nie odstępującym od niego Beregondem mieli zapobiec wstępu orków do Morannonu.
- „ Zamknąć bramę. To jest rozkaz!” Po tych słowach brama zamknęła się, a trzej śmiałkowie stali na przeciw armii orków.
- „ Aaaaa” – wykrzyknął Szrama i zaczął biec w stronę orków. A za nim Beregond i Hurin.
Pierwsi orkowie pierwsi orkowie dosłownie odlatywali od ich ciosów. Natchnieni odwagą i śmiałością nie myśleli o śmierci, ale o godnej śmierci. Wtem jednak zza oddziałów orków wyszedł Hosch – Marok. Wyjął swój ciężki orkowy miecz i rzycił się na Szramę, zamachnął się jednak Szrama zablokował jego uderzenie.
Widać było, że obaj są świetni we władaniu mieczem, jednak Marok był silniejszy. Uderzył on mieczem o miecz Szramy tak mocno, że aż ramię Szramy zdrętwiało i bezwładnie opadło, cofnął się w trfodze i przerażeniu i przechylił się w tył, a wtem w oczach mgnął mu błysk miecza i ostrze spadło mu jak piorun na prawy bark. Już tylko padł na ziemie i płomień w jego sercu zgasł. Widząc to Hurin od razu rzucił się w stronę dowódcy, jednak w pewnym momencie poczuł, że coś uderzyło w jego plecy, był o ogromny topó. Hurin jeszcze zdołał odwrócić się w stronę Beregonda i na tyle ile miał sił wykrzyknął.
- „ Uciekaj chłopcze.” I padł na ziemie. W tym momencie wszystkie oczy skierowane były w stronę Beregonda. Bez namysłu odwrócił się i zaczął biec w przeciwną stronę.
- „ Głupcy, za nim” – wykrzyknął Hosch – Marok. Tuzin orków zaczęło biec za Beregondem,
który biegł w doline tuż obok rzeki. Spojrzał za siebie i zobaczył, że orkowie trochę zwonili. Ucieszywszy się z tego faktu spojrzał przed siebie i od razu się zatrzymał. O mały włos, a by spadł w przepaść. Rzeka ta zmieniła się w wodospad i zmyliła bohatera. Beregond widząc, że nie ma innej drogi zebrał w sobie siły i zkoczył! Orkowie spojrzeli w przepaść, lecz nic nie zobaczyli.

CZĘŚĆ VI

Obóz Najemników

Beregond otworzył oczy. Zobaczył, że lerzy w łóżku i natychmiast się podniósł.
- „ Odpoczywaj. Jesteś ranny i musisz leżeć w łóżku.” Beregond spojrzał w stronę okna gdzie siedziała młoda kobieta.
- „ Kim jesteś i co ja tu właściwie robię?”
- „ Nazywam się Luthien, Turin i Nex znaleźli cię przy wodospadzie i przynieśli tutaj.”
- „ Tutaj?”
- „ Do obozu najemników. A teraz odpoczywaj” i wyszła
Beregond jednak nie mógł odpoczywać. Wiedział, że ludzie nie wygrają bitwy i najprawdopodobniej orkowie oblegają zamek. Wiedział, że sam nie zdoła pokonać hordy orków i będzie musiał szukać wsparcia. Założył na siebie miecz o i obolały, lekko kulejący wyszedł z haty. Obóz najemników znajdował się w lesie. Najemnicy zwykle złodzieje i złoczyńcy, którzy uciekali od prawa, było ich nadzwyczaj durzo. Nagle Beregonda zatrzymał najemnik.
- „ To ty, co go wyłowili z wody?”
- „Tak. To ja, a o co chodzi?”
- „ Seral chce się z tobą widzieć” Najemnik zaprowadził go do największej chaty, gdzie miał się spotkać jak przewidywał z dowódcą najemników. Powoli wszedł po schodach, kulejąc skręcił w prawo i wszedł do wielkiej sali. Było tam mnóstwo silnych wojowników, uzbrojeni w piękne zdobione miecze i w zbroję.
Spojrzeli się na Beregonda.
- „ Ee... witam. Ja chciałem tylko...”
- „ Siadaj” odezwał się jeden z najemników
- „ Z kąd się tu wziąłeś?”
- „ Cóż... podczas walki z hordą orków spadłem w przepaść i...”
- „Aaa... to ty! Pochodzisz z królestwa. Prawda?” Beregond kiwnął głową
- „ A więc i wy macie problemy z orkami. Bestie te już od jakiegoś czasu napadają na nasze gospodarstwa i niszczą nasze uprawy. Na szczęście nie było ich zbyt dużo, więc gdy zobaczyli nas tak licznych uciekli w popłochu. Mówiłeś coś o walce...?”
- „ Tak. Orkowie o ile się nie mylę właśnie oblegają zamek Morannon. Oddziały królewskie nie dają sobie rady z tak liczną armia orków. Potrzebujemy waszej pomocy!”
- „ Naszej pomocy” – zdziwił się Seral, „ Naszej pomocy” od kiedy to? Zawsze tylko działaliście na własną rękę. Każecie nam płacić wysokie podatki za nasze ziemie, które urzędujemy. Ściskacie nas na bok niczym robaki. Nie wyobrażam sobie, by wam pomóc.”
- „ Dobrze! W takim razie sam będę musiał im pomóc. A przy okazji ratować wasza skórę. Orkowie jak uporają się z królestwem przyjdą też tutaj. Nie chcecie zaatakować ich wcześniej nim są mniej liczni, niż będą, trudno wasz problem.” I już kierował się w stronę wyjścia gdy...
- „ Czekaj.” Zawołał Seral. Może masz rację, ale zakładając obóz najemników przysiągłem, że żadna osoba z królestwa nie będzie tu rządzić, ani nam rozkazywać. Aczkolwiek posłucham cię i pomogę królestwu jeśli oka rzesz się tego godny. „
- „ To znaczy, że mam coś dla was zrobić? Wolałbym nie, jeśli łaska.”
- „ W takim razie możesz zapomnieć o obronie Morannon i całego królestwa, gdyż nie uratujesz wówczas swych przyjaciół.”
Beregond zatrzymał się, gdyż słowa Serala przypomniały mu jego przysięgę przy grobie ojca.” Już nigdy nie ucieknę z pola bitwy i nigdy nie zostawię przyjaciół w potrzebie.”
- „ Dobra, wygrałeś. Co mam zrobić?”
- „ Przynies mi Czarną Perłę z jaskini Morgai.”
Wszyscy najemnicy wokół wytrzeszczyli oczy i zdumiewali się ze słów Serala.
- „ Jeśli chcesz wyrószyć natychmiast idź do Hordllada jest tutejszym kowalem, on powie ci co robić”
- „ Dobrze. Jednak nie myśl, że robię to dla ciebie.”
- „ Życzę szczęścia chłopcze. Będzie ci potrzebne” – odpowiedział po wyjściu Beregonda. Beregond po wyjściu udał się do pierwszego lepszego kowala.
- „ Przepraszam, czy jest tu kowal o i imieniu Hordlland?”
- „ Taa. Siedzi w hacie.” Odpowiedział młody kowal.
- „ Dzięki” i wszedł do haty. Była to hata jak każda inna, tyle tylko, że na jej ścianie wisiało wiele trofeów. Głowy cienistwora, skóry wilków, nawet róg trolla.
- „ Szukam Hordllanda.”
- „ To ja.”
- „ Przysyła mnie Seral. Masz mi dać dalsze wskazówki co do jaskini Morgai.”
- „ Jaskinia Morgai” – zdziwił się kowal. „ Mówisz poważnie?”
- „ Tak, a co w tym dziwnego?”
- „ Chyba jesteś nie tutejszy. Jaskinia Morgai to wysoko położona w górach jaskinia Ciemności, sama ciemność pokrywa, podobno wiele demonów i czarnych bestii strzeże dostęp w głąb jaskini, gdzie na samym końcu jest sprawca tej całej ciemności, Czarna Perła. Kamień ten może zmienić byle jaki miecz w najpotężniejszą broń Kontynentu, lub jeśli jesteś magiem w największą runę zniszczenia. Dawno temu, jeden śmiałek zwany Siekaczem wybrał się do jaskini na poszukiwanie tego kamienia, niestety słuch po nim zaginął. A więc chcesz uszykować sobie taki sam los?”
- „ Nie, ale chce tam wejść i zdobyć kamień. Mam ku temu powody.
- „ Dobrze. W takim razie weź to.” I dał mu do ręki torbę.” Znajdziesz tam mapę, trochę jedzenia i kilka innych rzeczy.
- „ Dzięki” w wyszedł. Skierował się od razu w stronę Gór Gundeband. Droga nie była daleka, lecz trudna. Najpierw musiał przejść przez „ Mglisty Las”, w którym jak opowiadano dzieje się wiele różnych rzeczy, jednak są one zamazane i tajemnicze, dlatego las ten jest najprawdopodobniej opustoszały. Beregond w myśli chętnie przeszedłby się bezpieczniejszą droga, jednak była ona o wiele dłuższa, a on nie miał czasu, więc bezzwłocznie wszedł do lasu. Mglista pogoda zasłaniała mu widok. Według mapy powinien być niedaleko dróżki w góry. Po chwili usłyszał hałas. Dochodził on ze wschodu. Natychmiast rzucił się w tą stronę i zobaczył dwa szkielety pastwiące się nad starcem. Wyjął Uriziela i nie czekając na nic zaatakował. Szkielety ledwo co zdążyły się odwrócić, a już pozostały z nich marne szczątki.
- „ Nic panu nie jest?” – zapytał Beregond
Zakapturzony starzec odrzekł:

-„ Ciemność, ciemność tylko ciemność
Stawić temu czoło może tylko dzielność
Wtedy mały płomień się rozpali
I wszystko widać już będzie w oddali
A tam klucz będzie
Którym wygłosić można orędzie
Do ludzi dumnych jak i złodziei
Dzięki czemu, wszyscy będą pełni nadziei”

Po tych słowach wokół starca pojawiła się ciemna mgła, a gdy już przeszła nie było po nim śladu. Beregond zastanowiwszy się chwilę nad słowami starca czuł, że była to przepowiednia. Przed czym? Tego nie wiedział. Idąc coraz wyżej czuł, że coraz bardziej pochłania go strach. Strach przed jaskinią Morgai i jej
wnętrzem. Jednak szedł dalej, gdyż wierzył w możliwość zwycięstwa i ocalenia nie tylko siebie, ale całej rasy ludzkiej.
„ To tutaj. Jaskinia Morgai.”

Dosyć marne i krótkie na razie, ale po dodaniu kontynuacji może być ciekawie, więc czekam na cd. Na przyszłość rób dłuższe rozdziały. A i zamiast Śpiący pisz raczej Śniący. Ocene wystawię jak się akcja trochę rozwinie, bo teraz nie ma włąsciwie co oceniać.

Aha, i jeszcze te wykrzykniki na końcu wyglądają głupio.

Ale narazie się nie zniechęcaj i pisz dalej.
no fakt krotkie troche ale ma w sobie to cos. Mysle ze jak napisze dalsze i dluzsze rozdzialy to bedzie ciekawie naprawde ciekawie. Juz nie moge sie doczekac.
Opowiadanie średnie. Ma dobrą fabułe, ale jak dlamnie to klimatu prawie nie było. Słabe opisy i szybka akcja również przeszkadzają w czytaniu. Mógłbyś urozmaicić opowiadanie bogatym zasobem słów, ale nie robisz tego i słownictwo którego używasz nie jest złe, ale nie przyciąga. Następne rozdziały postaraj się zamieścić dłuższe. Ocena 6/10.

Zbyt długie to na pewno nie jest

Pomysł ciekawy lecz raczej nie do końca wykorzystany. Jakkolwiek zachęcam do dalszego pisania. Powinno być coraz lepiej

p.s. 8 czerwca 344 roku to troche jak 6 czerwca 1944 roku

zbieg okoliczności??
Pierwsza czesc beznadziejna , wszystko sie za szybko dzieje. Najpierw orkowie potem szkielety a potem jeszcze trole>>> slabe
Druga czesc duzo lepsza ale tez bez rewelacji powinienes pisac dluzsze opowiadania.
Takie sobie... Mocno takie sobie. Odczuwa isę, że pisałeś to na lekcji albo od nichcenia, bo się ci nudziło. Ocena.. 6/10.
Wiesz, bez urazy, ale w każdym z tych opowiadań popełniłeś chociaż jeden błąd, np.: Śpiący, Kruschak, a i jeszcze w drugiej części jak nakońcu wyliczałeś kto zginął kto przeżył... Trochę zbyt biurowe. Mogłęś napisać np. "wiele tysięcy", albo coś w tym stylu... :wink: Nie koniecznie, że zginął czwarty pradziadek, piątej babci, drugiego chrzestnego, ósmego kuzyna, Zygfryda. Ale nie zniechęcaj się! 8) Może zmień branżę na rysunki?

Za krótko i ogólnie BARDZO średniawo... Proponuję autorowi poćwiczyć pisanie w domowym zaciszu, gdyż musi podszkolić warsztat (opisy...). Czy będzie lepiej, czas pokaże.
Nooo!!! Barawo, Nekromanto, poprawiasz się! Chociaż "dwóręczny" trochę się gryzie w oczy, a Beregornd za łątwo uciekł goblinom ( mogł wpierw choć lekko zarwać ) i trochę za szybko toczy się akcja, widać, że jest dobrze! Za tę część 7/10!!!

Nie powiem coraz lepiej sobie poczynasz pracuj dalej a napewno do czegos dojdziesz. Opowiadanie calkiem poprawne noi zaczelo mnie interesowac.
Bardzo fajne, serio. Tylko pilnuj się bardziej... literówki i małe błędziki skutecznie przeszkadzają w lekturze!

Bardzo fajne, serio. yllko pilnujs ię barziej... literówki i małe błęzikei [...]

ehem.. no cuz tego nie trzeba komentowac

Wracajac do opowiadania to komu jak komu ale mi sie podoba, pracuj nad kolejna czescia czekam z niecierpliwoscia

Chyba moderator.

Ty no serio? WoW! No ale to nie jea, a przykład spamu piękny! Niech zostanie dla innych, żeby mogli wiedzieć za co dostaje się ostrzeżenia - Gothi

Wrrr. To była odpowiedź na pytanie. Odrazu warg. Macie tu do czynienia z zawodowym spamerem. {edit by Andrew_wojownik}
Hmm... odkrycie Ameryki wprost :] ja połączyłem to w jedno, po co pisać w oddzielnych postach? No cóż ludzie zobaczyli, że dodałeś nowy fragment i skomentowali, bardzo dobrze... więc mogłem usunąć niepotrzebne posty i scalić je. No i po co te komentarze? Uznałem, że tamte osobne posty są niepotrzebne i tyle.

Ten offtopic ma tłumaczyć to co tu zaszło. A nowy post jest po to żeby główny zainteresowany zobaczył to.

In nomine Patri et Fili et Spiritus Sancti. Glifion.
CZĘŚĆ VII

JASKINIA MORGAI

Beregond szedł dalej przez ciemność pomieszczeń, które oświetlał Nimrodell. Wokół niego wokół niego walało się wiele starych i zakurzinych rzeczy, a wśród nich spostrzegł księgę. Na okładce było napisane” „Siekacz – pamiętnik” Wziął go do ręki i otworzył na ostatnich stronach. Mimo pogniecionych i porwanych kartek Beregond zdołał coś odczytac.
- „ Boom! Boom! Boom! Odgłosy są coraz silniejsze. Chyba wyczuli moją obecność. Zabarykadowałem wszystkie wejścia jednakże...” tutaj się urywa „ stawić opór”. W ym momencie przez dużą część kartki jest długa pustka lub nieczytelne pismo do momentu „ Nie mogę się wydostać, nie mam wyjścia, zbliża się koniec. Boom! Boom! Boom! Słychać odgłosy bębnów.”
Gdy Beregond skończył czytać usłyszał jakieś odgłosy i obrócił się. Zobaczył małą grotę. Oświetlił ją i wtem zobaczył dwie mumie.
- „ To nie jest jaskinia” – pomyślał bohater „ To grobowiec” i wtem usłyszał głośne bicie bębnów. „Zbliżają się”. Beregond od razu rzucił się do drzwi i je zablokował. „ Boom! Boom! Boom!” – odgłosy były coraz silniejsze. Beregond wspiął się na skałę pośrodku sali, uklęknął i w wypowiedział modlitwę:

„ O Innosie, dajże mi siły
Bym mógł przeciwstawić się wrogowi
Me serce oddane tobie
Jak mojej rodzinie i sobie
O Innosie, dajże mi odwagi
Bym mógł nie uciec z trwogi
Czyste me ciało
Które na zawsze będzie cię kochało
Po wsze czasy”

Wstał. Wyjął miecz i czekał na przeciwnika. Już bez strachu i niepewności miał stoczyć kolejną bitwę o swoje życie. „ Boom! Boom! Boom!” Odgłosy bębnów dochodziły już spod drzwi. Zaczynali się dobijać. Stare drzwi nie były w stanie wytrzymać naporu i pękały, aż w końcu zawiasy złamały się i drzwi padły. Horda szkieletów rzuciła się w stronę bohatera.
- „ Aaah!” – wykrzyknął i ruszył na przeciwnika. Pierwszy szkielet skierował swój miecz na Beregonda, jednak Uriziel uderzył pierwszy i złamał zarówno miecz jak i jego właściciela, a kilka szkieletów wokoło spłonęło. Beregond posuwał się coraz dalej, a przeciwnik coraz bardziej zaczynał się cofać. Jednakże Beregond zbyt zlekceważył przeciwnika, który w tak krótki czas zdołał go otoczyć ze wszystkich stron. Beregond zauważywszy zasackę starał się wydostać, jednak jeden ze szkieletów wybił bohaterowi miecz, który odleciał daleko poza pole bitwy. Szkielety już miały pochłonąć wroga, jednak Beregond zauważył linę przypiętą do sufitu, więc wyskoczył w górę i się niej złapał. Widząc bezradność szkieletów w powtórzeniu czynu bohatera, Beregond rozbujał się i skoczył w kierunku Uriziela. Kilka szkieletów zagrodziła mu drogę, ale mimo to Beregond poradził uderzając przeciwnika z wyskoku i dobył miecza. Szkielety bez namysłu zaczęły ponownie nacierać. Widząc przewagę przeciwnika Beregond postanowił ruszać dalej i pobiegł do dalszej części jaskini.

W twierdzy Morannon trwała właśnie kolejna narada co do położenia ludzi i orków. Wtem jednak zażądano przerwy, która wywołana była kłótniami w sali narad. Hador w tym czasie przeglądał zapasy żywnościowe w spiżarni.
- „ Strażniku, na ile dokładnie wystarczy nam pożywienia?”
- „ Na trzy dni panie.”
- „ Trzy dni. Nie za wiele czasu. A przecież nie możemy jeszcze bardziej ograniczyć jedzenia, bo wszyscy pomdlejemy. Jednak wiem już co należy zrobić.”
Gdy minęła przerwa znów wszyscy się zebrali. Pierwszy głos zabrał Hador.
- „ Dosyć tego! Nie możemy się tutaj cały czas ukrywać niczym szczury w norze. Czas wyjść i stawić czoło wrogowi.”
- „ Nie! Nie możemy!” – wykrzyknął podporucznik „ Nas jest garstka, a ich horda. Będziemy padać jak muchy!”
- „ Wolę padać jak muchy w walce niż z głodu!”
- „ Nie mam zamiaru tego słuchać! Musimy czekać.”
- „ Czekać? Na co? Na cud. Aż nas ktoś stąd uwolni. Nie możemy na nikogo liczyć. Jesteśmy sami.”
- „ Człowiek nigdy nie jest sam!”
- „ Tak?! Będziesz to mógł powtórzyć jak wszyscy poumieramy z głodu, ale na szczęście ja do tego nie dopuszczę!” I rozpoczęła się głośna kłótnia, którą przerwało wejście strażnika.
- „ Czego tu?” – odrzekł zdenerwowany Hador.
- „ Wybacz panie, ale Hosch – Marokchciał pana widzieć.”
Hador na te słowa wyszedł z komnaty i skierował się na skraj zamku. Miał nadzieję, że Marok zmienił zdanie co do kompromisu. Hador dotarł na miejsce i zobaczył Hosch – Maroka.
- „ Ja was witać i przynosić dobre wieści.”
- „ Tak, cieszę się, że wreszcie dojdziemy do porozu...” Hador nie zdążył dokończyć swych słów, gdy Hosch 0 Marok rzucił w coś w kierunku porucznika.
Hador złapał to lecz z przerażenia od razu wyrzucił, była to głowa posłańca, który miał dotrzeć do Myrthany.
- „ My znaleźć jednen człowiek i przynieść go tutaj, niestety moi żołnierze tylko tyle po nim zostawić. A i jeszcze coś , przy nim był ten list.” I wyjął z kieszeni wiadomość o pomoc zaadresowaną do króla. Marok rozsunął pismo i podarł go.
- „ Ojej . To być moja wina. Ja przepraszać. Haha! Haha! Haha! I zaczął się szyderczo śmiać „ Głupcy! Hahaha!
Hador odwrócił się i spojrzał na podporucznika.
- „ Widzisz teraz, że nie ma sensu umierać z głodu i czekać na cud, wolisz patrzec jak ta bestia cały czas z nas kpi i drwi. Bo ja nie!”
- „ W takim razie co zamierzasz zrobić?” – odrzekł podporucznik
- „ Zbierać wojska musimy się stąd wydostać.”

Tymczasem Beregond biegł przez grobowce, by oddalić od siebie zagrożenie. Zatrzymał się jednak, gdyż tuż przed nim rozciągała się ciemna przepaść. Jednak zauważył niedaleko most na drugą stronę i bezzwłocznie ruszył. Most był w opłakanym stanie, dlatego też szedł powoli i ostrożnie, jedakże w połowie drogi szkielety dotarły do mostu i przecięły jej liny przywiązane do pniów.
- „ Aaaa...” – Wykrzyknął Beregond. Naszczęście trzymał się liny mostu i uderzył w skały. Lekko poobijany wspiął się do góry, jednakże na drugiej stronie mostu również pojawiły się szkielety i bez namysłu odcięły liny. Beregond na pewno spadłby w przepaść gdyby nie skoczył na skały, znajdujące się tuż obok. Szybko się podciągnął i był już na drugim końcu mostu. Bez trudu pokonał szkielety i ruszył dalej, wtem zobaczył błyszczący się kryształ.
- „ To Czarne Oko. Wreszczie je znalazłem.” I pędem pobiegł, jednakże ze ściany wysunęły się ostre jak brzytwy kolce . Naszczęście Beregond wykazał się refleksem i kolce zdołały go tylko lekko zadrasnąć na twarzy i szyi. Beregond ruszył dalej lecz tym razem powoli i czujnie. Gdy już miał dotknąć ów klejnot, nagle pojawiła się czarna smuga dymu, która odrzuciła bohatera. Z dymu wyłoniła się czarna istota przypominająca orka, jednak miała ona skrzydła i cztery palce zakończone ostrymi pazurami. Był to demon.
- „ Gratulacje! Jesteś pierwszą osobą, która tu dotarła”
- „ Kim?... Czym jesteś?”
- „ Jestem Książę Demonów, który pilnuje magicznego skarbu ego pana.”
- „ Kim jest twój pan?”
- „ Nie domyśliłeś się? Te wszystkie lochy i grobowce zostały stworzone przez Beliara. A ty jesteś intruzem. Muszę więc czynić swą powinność i zabić cię!” I wtedy demon ruszył w stronę Beregonda, który nie zamierzał się poddawać. Książę Demonów atakował ostrymi pazurami Beregonda, który bronił się Urizielem.
- „ Masz niesamowity miecz. Dziwne, że wytrzymuje moje ataki”
- „ Nie takie dziwne.” – zaprzeczył Beregond „ To magiczny miecz, który pokona wszystko i ciebie też”
- „ Zuchwały jesteś człowieczku” – I wtedy demon zamachnął się i uderzył tak potężnie, że aż Uriziel zadrżał i odsłonił twarz Beregonda, a szpony trafiły w cel. Bohater odleciał daleko od zadanego ciosu, aż do przepaści i spadł, jednak trzymał się krawędzi. Demon ustał na skraju przepaści nad bezradnym Beregondem.
- „ Wytrwały jesteś! I jednym szponem przebił na wylot palec Beregonda.
- „ Aaaah! – zawył z bólu Beregond. Jednak dalej się trzymał.
- „ Głupiec” i przebył na wylot drugi palec.
- „ Aa..ah!” – znów wykrzyknął Beregond, który cały czas tracił siły i już miał się puścić, gdy przed oczyma przechodziły mu obrazki jego życia: ojca, odnalezienie Magicznej Rudy, Hurina, Nerona, Szramy, Najemników i wszystkich z którymi był blisko lub których mógł uratować.
- „ Głupcze. Tylko wybraniec może mnie pokonać i zdobyć kryształ” Beregond zmarszczył twarz i wykrzyknął
- „ Ja jestem wybrańcem!” I na te słowa Beregond mocno się podciągnął i przeskoczył nad demonem, podniósł Uriziela, odwrócił się i wbił go w plecy demona, a wszystko to działo się stak szybko, że Książę Demonów nawet nie zdołał się odwrócić.
- „ Haar!” – wykrzyknął demon i padł na ziemię poczym zamienił się w garstkę pyłu, który zmiótł wiatr. Beregond zmęczony i słaby wypuścił miecz z rąk i padł na ziemię. Zdołał jeszcze przyczołgać się do Czarnego Oka. Patrzył się przez chwilę na kryształ po czym zemdlał.
Pierwsze opowiadanie, ktore mi sie podoba w calosci. Akcja nie rozgrywa sie tylko w jednym miejscu, jak w wiekszosci opowiadan, tylko w kilku miejscach na raz. Bardzo fajne pracuj dalej

No jest juz duzo lepiej. Teraz to opowiadanie jest bardzo fajne i bardzo mi sie podoba, a to chyba jeszcze nie koniec. Nie moge sie doczekac CD. Mam nadzieje ze go wkrotce napiszesz. Tak trzymaj
CZĘŚĆ VIII

ODSIECZ

Beregond obudził się w sali oświeconej jasnym światłem. Podniósł się nie czując żadnego i zmęczenia. Pogładził twarz i spostrzegł., że nie ma blizn od ciosów demona ani żadnych innych ran. Był ubrany w białą koszulę czystą jak dusza niemowlęcia. Wtem pojawiła się przed nim czerwona chmura pięknie się świecąca.
- „ Witaj Beregondzie. Gratuluje zwycięstwa nad sługami Beliara i w zdobyciu Czarnego Oka”
- „ Kim jesteś?”
- „ Masz zaszczyt być pierwszą osobą, która rozmawia z najwyższym i najsilniejszym z bogów – Innosem.”
Beregond otworzył usta lecz nie mógł nic powiedzieć
- „ Nie musisz nic mówić. O tobe świadczą twoje czyny. Za tobą znajdziesz wszystko czego ci potrzeba” Beregond odwrócił się i zobaczył stół, na którym leżało Czarne Oko i pięknie zdobiona zbroja.
Beregond podszedł do stołu i zapytał
- „ Co to za zbroja?”
- „ To pięknie zdobiona zbroja wykonana przez najlepszych kowali. Będzie ona błogosławieństwem tego, który ją nosi i będzie symbolizowała oddanie się w moją łaskę.” Nagle zbroja uniosła się w powietrze. Beregond rozłożył ręce, a zbroja powoli i dokładnie sama zakładała się na niego.
- „ Ta zbroja pomoże ci dokonać wielu czynów i uchroni cię przed śmiercią. Od tej pory będziesz znany jako Lord Beregond, palladyn w służbie Innosa.”
- „ Dziękuję ci panie za te błogosławieństwo. Obiecuje cię nie zawieść i postępować jak najsprawiedliwiej i najgodniej lecz teraz muszę jak najszybciej wrócić do Myrthany.”
- „ Niech tak się stanie.” i na te słowa Beregond lub raczej Lord Beregond powrócił spowrotem do Jaskini Morgai lecz czół przy sobie obecność Innosa. Ciemność przesłaniająca jaskinię zaczynała rozpływać w powietrzu jakby kłaniała się wybrańcowi za jego chwalebne zwycięstwo. Beregond jednak na to nie zważał i czym prędzej chciał dostać się do Morannonu. Innos teleportował go do lasu tuz przy obozie najemników. Pobiegł więc do chaty Serala, a strażnicy widząc silnego rycerza nawet się nie odezwali i nie zagrodzili przejścia. Rozmowy i zabawę najemników przerwało wejście palladyna.
- „ Kim jesteś? Czego od nas chcesz?” – zapytał przestraszony Seral
- „ Widzę, że mnie nie poznajesz” i zdjął hełm.
- „ Beregond... ty żyjesz?”
- „ Jestem Lord Beregond, najwyższy palladyn i oddany sługa Innosa. A ty mi coś obiecałeś...”
- „ Tak, ale czy masz dowód?” i Beregond wyjął błyszczące się Czarne Oko.
- „ Proszę. Tak jak się umawialiśmy.”
- „Nie! Nie mogę tego zabrać. To ty to zdobyłeś i należy do ciebie, a pomocy udzielę ci z zaszczytem.” I wypowiadając te słowa Seral ukleknął i złapał się za lewą pierś.
- „ Ja Seral, przywódca najemników ślubuję ci wierność o wielki Lordzie. Gotów jestem oddać za ciebie rzycie i wykonywać twoje rozkazy. Tak mi dopomóż Innosie.”
- „ Mam nadzieję, że twoja schańbiona niegdyś twarz skąpie się w blasku godności.” I spojrzawszy się na resztę najemników odpowiedział
- „ Was to również dotyczy. Liczę na to, że pomożecie mi w walce z orkami, ale nie dlatego, że jestem sługa Innosa lub że taki rozkaz dał wam wasz przywódca, ale dlatego, że tam giną ludzie. Ludzie tacy sami jak wy umierają broniąc dostępu do królestwa. Liczę na to, że razem uwolnimy ich od cierpienia i całą ludzkość. Od totalnej zagłady, a także na to, że tak jak Seral teraz wy w walce z orkami pokażecie swoją godność. A tym, którzy przeżyją albo odznaczy się wielką odwagą mianuje ich obywatelami królestwa i nadam mu lub jego rodzinie majątek, który pozwoli żyć w dostatku. A teraz czy jesteście ze mną!!?? I wszyscy najemnicy wyjeli broń w górę i wykrzyknęli
- „ Tak!!”
- „ Świetnie. W takim razie teraz zbierzemy wojsko i wyruszymy przed świtem.”

Noc już zapadła, a do głównej siedziby najemników zjeżdżali wszyscy wojownicy potrzebni do wojny. Najemnicy od Wielkich Lasów, aż po najemników z Gór Hundaband. Prócz tego dochodzą jeszcze kusznicy z Dagordllandu poproszeni o pomoc przez Lorda Beregonda. Razem oddział liczył 7 tysięcy na 15 tysięcy orków.
- „ Więcej oddziałów już nie zbierzemy.” – odpowiedział Seral.
- „ Dobrze. Miejmy nadzieję, że tyle wystarczy” mówiąc to Beregond wsiadł na konia, a po nim wszyscy zołnierze.
- ‘ Wojownicy to będzie wasza największa i najcięższa bitwa. Nie ważne czy zginiecie czy nie. Ważne jest, że będziecie walczyć za całą rasę ludzką i w imię Innosa, a on wynagrodzi was za przelana krwe zarówno w rzyciu jak i po śmierci. Jednak żeby wygrać musimy się zjednoczyć z Innosem i pamiętać o śmierci i przyszłym spotkaniu z najwyższym z bogów. A więc na śmierć!” i wszyscy najemnicy wykrzyknęli
- „ Na śmierć!”
- „ Na śmierć!” znów wykrzyknął Beregond
- „ Na śmierć!” mu odpowiedzieli
- „ Śmierć!”
- „ Śmierć!”
- „ Śmierć!” Beregond jeszcze wypowiedział
- „ Niech wasze miecze zabrzmią, ten jeden ostatni raz! Ruszajmy!

Tymczasem w Morannonie przygotowywano się na nagłą i błyskawiczną ucieczkę. Hador wraz z 2 tysięczną armią chciał za wszelką cenę wydostać się z oblężenia.
- „ Otworzyć bramę!” wykrzyknął Hador i strażnicy powoli obracali kołowrót
- „ i niech nas Innos prowadzi” dodał. Brama otworzyła się i już pierwsze oddziały wyjeżdżały. Deszcz padał na całą okolicę. Lecz przebudzeni orkowie jednak spodziewali się ucieczki i zastawili pułapkę w lesie. Hador myśli wszy, że już jest wolny tak mocno się rozczarował. Z lasu wybiegły oddziały orków, które zaatakowały zaskoczonych ludzi. Rozegrała się kolejna bitwa. Ludzie dzielnie walcząc stawiali zaciekły opór dzięki czemu niektórzy ludzie zdołali przedostać się do lasu, jednak gdy byli coraz dalej wpadli w zastawione pułapki. Wojownicy wpadali w doły z ostrymi jak brzytwa kolcami.
- „ To pułapka! Wycofywać się! Na drugą stronę lasu! Jazda!” i wszyscy żołnierze pędem ruszyli na drugą stronę. Liczba wojsk Hadora z minuty na minutę topniała. Coraz więcej żołnierzy ginęło z rąk orków lub wykopanych przez nic dziur. Hador zbliżył się już do lasu, jednak na drugiej stronie także znajdowali się orkowie czekający na przeciwnika. Hador nic już nie mógł zrobić. Spojrzał na wschodzące słońce tak jakby widział je poraz ostatni. Jednak w pewnym momencie cos rzuciło cień na niego i na wszystkich wokół. Był to rycerz. O silnej budowie i szlachetnej postawie, a za nim inny wojownik mający na sobię zbroje najemnika.
- „ To nasi. Przyszli nam z pomocą.” Odezwał się Hador

„ Dobrze wojownicy” przemówił do najemników Lord Beregond „ Wyjąć miecze.” I na te słowa wszyscy najemnicy wyjęli miecze przed siebie. A Beregond Urizielem jadąc na koniu ocierał miecze najemników z pierwszego rzędu na znak by dało im to szczęścia, a później wrócił na swoje miejsce.
„ – Najemnicy!” wykrzyknął Seral
„ – Atakować!” – wykrzyknął Beregond. I kilku tysięczna armia ruszyła na przeciwnika.
„ – Naprzód!” – wykrzyknął Hosch - Marok i ruszył naprzeciw oddziałom Beregonda. Bitwa miała się rozpocząć na nowo. Gdy już wojska miały się zderzyć Lord Beregond wyjął Czarne Oko i wzniósł je ku niebu. Blask słońca padł na artefakt i dał mu wielką moc, która oślepiła orków.
- „ Aaaa!” wykrzyknął Beregond i machnął mieczem zabijając pierwszego orka. Oddziały ludzi pochłaniały hordę orków. Zaskoczeni i zdziesiątkowani orkowie zaczęli się wycofywać i ruszyli w stronę lasu.
- „ Oo nie! Nie pozwolę im na to” pomyślał Hador. „ Żołnierze do ataku!” wykrzyknął i ruszył na uciekających orków, a za nim całe jego oddziały. Orkowie byli w potrzasku. Otoczeni z dwóch stron jednak zdołali się bronić tworząc nowe pole bitwy. Najemnicy i oddziały Hadora walczyły dzielnie i nie zamierzały się poddawać. Całe wojsko skupione było w jednym miejscu, a wśród nich był Lord Beregond. Szedł spokojnie przez pole bitwy i rozglądał się wokół.
- „ Jakżeż to nisko upadliśmy. Cała Myrthana przelewa krew o władzę. Dziesiątki tysięcy ludzi i orków oddaje życie w walce o wolność. Dlaczego nie możemy żyć w zgodzie, pokoju i charmonii?” po tych słowach Beregond zamknął oczy. „ Tak jednak nigdy nie będzie.” – dodał. Otworzył oczy, spojrzał przed siebie i zauważył iż jeden ork wychodzi z pola bitwy i znajduje się na wprost niego. Był to Hosch – Marok. Zauważył Beregonda i się zatrzymał.
- „ Ja witać Beregonda, brakować nam pana. Dziwić cię skąd ja znać twoje imię? Mój pan mi je zdradzić.” I po tych słowach rozglądał się wokół na toczącą się bitwę.
- „ Podobać się moje udekorowanie?” gardząc spytał Marok .
- „ Dzisiaj będzie koniec wojny.” – odpowiedział Beregond
- „ Ja o tym wiedzieć. Mój pan mi powiedzieć. A teraz niech cały świat wiedzieć i patrzeć, że ja być tym, który pokonać cała rasa ludzka.” I po tych słowach oboje zacisnęli rękojeść mieczy i ruszyli na siebie. Jedynie Seral przypatrując się nim wiedział, że teraz rozgrywa się decydująca potyczka o losach bitwy. Zderzyli się! Walczyli dzielnie. Obaj rośli i potężni atakowali z niewyobrażalną mocą. Tak potężną, że deszcz na ich ciosy zatrzymywał się i unosił się spowtotem w górę do nieba. Uderzyli o swoje miecze i ocierali się siłą. Byli ze sobą twarzą w twarz, do momentu jednak gdy Marok użył podstępu. Splunął na twarz Beregonda, a ten kompletnie nic nie widział. Machał ręką broniąc się przed Marokiem.
- „ Hahaha! Głupiec! Ślepy Mesjasz! Hahaha! Symbol wszystkich nędznych i cuchnących ludzi. Hahaha!”
zamachnął się i ciął mieczem. Jednak Beregond schylił się i uniknął ciosu, a później złapał Maroka za rękę.
- „ Jak to być możliwe?” – zdziwił się Marok” Beregond skierował głowę na twarz Maroka i powiedział
- „ Widzę cię.” – odpowiedział Beregond. Mimo iż nie mógł otworzyć oczu to widział Maroka. Widział zło, swojego największego wroga, którego musiał pokonać. Obrócił się, wybił Hosch – Marokowi miecz z ręki i Urizielem zadał mu potężną ranę w pierś.
- „ Aaaah!” wykrzyknął Marok i padł na ziemię. Podczołgał się jeszcze i spojrzał na Lorda.
- Oszczędź mnie. Litości, wy się zlitować.” Beregond nie wiedział co o tym myśleć. Miał darować życie największemu wrogowi, który wyrządził wiele zła na całym Kontynencie. Jednak walczył o wolność. Wahanie Beregonda trwało, jednak zbyt długo. Jeden z szamanów rzucił na Beregonda zaklęcie, które odrzuciło go od Maroka. Szaman podbiegł do swojego pana i po chwili wykrzyknał.
- „ Odwrót! My się wycofywać!” – ludzie chcieli zapobiec ucieczce orków, jednak ci teleportowali się i zniknęli im z oczu.
- „ Nie!!!” – wykrzyknął Beregond.
- „ Co się stało? Nie cieszysz się, że wygraliśmy bitwę?” spytał Seral
- „ Cieszę się ale... wygraliśmy tylko bitwę, a mogliśmy wygrać wojnę. To wszystko moja wina. Gdybym się nie wahał i zabił Hosch 0 Maroka wojna by się skończyła. Zawiodłem was i Innosa. Nie zasługuję by być palladynem.” I po tych słowach rzucił hełm na ziemię. Seral schylił się, podniósł hełm i przetarł go z błota.
- „ Posłuchaj mnie. Dzięki tobie wygraliśmy bitwę. Dzięki tobie wielu ludzi jest wolnych i szczęśliwych. Jesteś świetnym wodzem i wojownikiem. Zawahałeś się bo masz w swoim sercu dobro, dobro które może mieć tylko palladyn i oddany sługa Innosa.” I włożył hełm spowrotem na jego głowę.
- „ Dziękuję ci. Dzięki tobie znów uwierzyłem w siebie.
- „ Co zamierzasz teraz robić?” – spytał Seral
- „Trzeba wrócić do pałacu. Neron na pewno strasznie się niecierpliwi.” I tak w dobrym nastroju wszyscy wyruszyli do pałacu Myrthany.
No no bardzo dobre jak dla mnie. Ciekawe, wciagajace , ale pozostawiajace lekki nie dosyt. Moze troche za krotkie. Moze za malo sie dzialo. Wiem jednak ze czegos mi w nim brakowalo. Mimo tegom opowiadanie jest bardzo dobre i bede czekal na CD.
QUOTE Podniósł się nie czując żadnego i zmęczenia.

Chyba powinno być bez "i".

QUOTE Pogładził twarz i spostrzegł., że nie ma blizn od ciosów demona ani żadnych innych ran.

Wkradła Ci się kropka.

QUOTE ...symbolizowała oddanie się w moją łaskę.”...

zamiast oddanie się chyba powinno być wdanie się.

QUOTE Innos teleportował go do lasu tuz przy obozie najemników.
zamiast "tuz" powinno być "tuż".

QUOTE I wypowiadając te słowa Seral ukleknął i złapał się za lewą pierś.

I wypowiadając te słowa Seral uklęknął i złapał się za lewą pierś.

QUOTE a Seral, przywódca najemników ślubuję ci wierność o wielki Lordzie. Gotów jestem oddać za ciebie rzycie i wykonywać twoje rozkazy. Tak mi dopomóż Innosie.

Ja Seral, przywódca najemników, ślubuję ci wierność o wielki Lordzie. Gotów jestem oddać za ciebie życie i wykonywać twoje rozkazy. Tak mi dopomóż Innosie.

QUOTE Liczę na to, że razem uwolnimy ich od cierpienia i całą ludzkość.

Nie logiczne to zdanie. Lepiej by było gdybyś napisał tak:
Liczę na to, że razem uwolnimy od cierpienia ich oraz całą ludzkość.

Nie chce mi się wypisywać reszty tego typu błędów, a jest ich jeszcze sporo.

QUOTE Noc już zapadła, a do głównej siedziby najemników zjeżdżali wszyscy wojownicy potrzebni do wojny. Najemnicy od Wielkich Lasów, aż po najemników z Gór Hundaband. Prócz tego dochodzą jeszcze kusznicy z Dagordllandu poproszeni o pomoc przez Lorda Beregonda. Razem oddział liczył 7 tysięcy na 15 tysięcy orków.

To teraz tak jak to możliwe, że w ciągu jednej nocy przybyło tyle najemników, z tak różnych i zapewne odległych miejsc? Poza tym nie pisz liczb w ten sposób: 7 tysięcy tylko tak: siedem tysięcy. Lepiej tak wygląda.

QUOTE Spojrzał na wschodzące słońce tak jakby widział je poraz ostatni. Jednak w pewnym momencie cos rzuciło cień na niego i na wszystkich wokół. Był to rycerz. O silnej budowie i szlachetnej postawie, a za nim inny wojownik mający na sobię zbroje najemnika.

Powiedz mi jak dwóch ludzi mogło rzucić tak duży cień?

Reszty błędów nie chciało mi się wypisywać. Było jeszcze sporo błędów ortograficznych, stylistycznych oraz logicznych. Znalazłoby się trochę literówek oraz tekst zawierał sporo powtórzeń. Reasumując opowiadanie jest bardzo dobre i ciekawe, ale zawiera wiele błędów. Ocena 8/10. Gdyby nie te błędy byłaby wyższa ocena, ale cóż.
Część IX

Bitwa pod pałacem

W pałacu wszyscy ludzie byli gotowi na orków. Ze względu na to iż już od kilku tygodni nie dotarły do Nerona żadne wieści o Morannonie król postanowił wprowadzić stan wojenny. Cały pałac oczekiwał na przyjście nieprzyjaciela. Tymczasem do wrót zamku przybyli nieznani ludzie.
„ Kro tam?” – spytał strażnik
„ To ja...Hador, porucznik wojsk króla.” – odpowiedział. Strażnik zdziwiony tym zdarzeniem nakazał otworzyć bramę. Duże oddziały liczące kilku tysięcy ludzi weszło do zamku. Wokół widać było twarze przerażonych matek trzymających przy sobie swoje dzieci, oraz strwożone oczy wszystkich mężczyzn wziętych do obrony pałacu. Jednak Hador, Beregond i Seral wraz z kilkoma żołnierzami ruszyło czym prędzej do Nerona. Król siedział właśnie na swoim tronie, gdy do sali weszło trzech bohaterów.
„ Ha...Hador...czy to ty?” zdziwił się król
„ Tak panie, to ja. Udało mi się przetrwać i wygrać bitwę z orkami.” Powiedział porucznik
„ To świetnie! Karzę cię mianować generałem moich wojsk”.
„ Dziękuję ci panie...ale naprawdę to słowa podziękowania należą się temu człowiekowi”. I Hador wskazał lewą ręką na potężnego i dobrze zbudowanego rycerza, odzianego w piękną zbroję.
„ Dziękuję ci żołnierzu, jak się nazywasz?” spytał król.
„ Właściwie królu to my się już znamy”. Powiedział Beregond i zdjął hełm.
„ Beregond? Nie wiedziałem czy ty w ogóle żyjesz. Zmieniłeś się.”
„ Lepiej zostawmy sobie pogawędkę na później i zajmijmy się tym co naprawdę ważne, a mianowicie orkami”. Powiedział Lord Beregond.
„ Jak to?.. To nie pokonaliście ich?” spytał Neron
„ Pokonaliśmy lecz zdołali uciec.”
„ A co z pozostałymi... Szramą, Hurinem?”
„ Wszyscy zginęli...jednak nie mamy teraz czasu opłakiwać strat. Trzeba się przygotować na kolejną bitwę.” Mówił Beregond. Neron spuścił głowę lecz po chwili podniósł ją patrząc się na stojącego obok najemnika.
„ Kto to jest?” spytał król
„ To jest Seral.” Powiedział palladyn. „ Przywódca najemników, bardzo nam pomógł w walce z orkami.”
„ Rozumiem...” powiedział Neron.” Za twoje zasługi mianuję cię generałem mojej armii i wyznaczam ci żołd w wysokości 10 tys. sztuk złota.”
„ Dziękuję, ale chciałbym je przeznaczyć Seralowi i najemnikom.” Powiedział palladyn.
„ Jak to?...Po co?” zdziwił się król.
„ By wykupili oni obywatelstwo królestwa.”
„ Ależ to niedopuszczalne, nie możesz na to przeznaczyć swojego żołdu.” Zdenerwował się Neron.
„ W prawie królestwa jest postanowienie iż każdy człowiek może wykupić sobie obywatelstwo królestwa... i nie mów mi co mogę robić ze swoim żołdem.” Powiedział stanowczo Beregond. Jednak sprzeczkę przerwało nagłe uderzenie i ogromny huk.
„ Co to było?” spytał król. Beregond i Seral wyszli na taras i zobaczyli olbrzymią armię orków atakującą zamek.
„ Orkowie atakują.” Powiedział Seral.
„ Najwyraźniej Hosch- Marok stawia wszystko na jedną kartę.” Powiedział Beregond i wybiegł z sali by bronić królestwo. Na te słowa król wyjął miecz i skierował się do wyjścia, lecz nagle zagrodził mu drogę Tarcil.
„ Panie nie musisz tego robić...to zbyt niebezpieczne.”
„ Zostaw mnie! Moi ojcowie, dziadkowie zawsze walczyli w obronie królestwa. Pora i żebym ja to zrobił.” I wyszedł z sali.

Tymczasem orkowie nie przestawali atakować. Tym razem uzbrojeni w katapulty byli jeszcze groźniejsi. Obroną ludzi dowodził Lord Beregond.
„ Strzelać!” wykrzykiwał, po czym kusznicy strzelali do zbliżających się orków. Jednak katapulta orków wystrzeliła kolejną skałę, która zrobiła dziurę w murze, poczym orkowie wkroczyli do zamku.
„ Wyjmować miecze!” wykrzyknął Beregond i rzucił się powalając pierwszego orka. A za nim rzucili się inni strażnicy. Mimo iż przewaga liczebna orków była znaczna to widać było dobre przygotowanie i wyszkolenie ludzi, oraz skutki ostatniej walki pod Morannonem. Lecz orkowie dalej się przedzierali. Wtem jednak na pole bitwy dotarł Neron. Król krzyknął głośno i rzucił się w głąb oddziałów orków.
„ Nie!.. Stój!” krzyczał Beregond, jednakże jego krzyki na nic się nie zdały. Neron jadąc na koniu dalej przesuwał się w głąb wojsk orków powalając swoich przeciwników. Wtem zauważył Hosh – Maroka.
„ Marok!” wykrzyknął król, poczym ork odwrócił się.
„ Stawaj do walki!.. O ile nie jesteś tchórzem, który chowa się za plecami innych.” I po tych słowach Marok zdjął z siebie ciężką zbroję zrzucają ją na ziemię . Wyjął orkowy miecz, poczym Neron zszedł z konia i także sięgnął po broń. I obaj zaatakowali. Nacierali z wielką siłą. Przywódcy dwóch odmiennych ras walczyli ze sobą na śmierć i rzycie. Jednak Marok miał przewagę. Nacierał to coraz z większą siłą, przez co król musiał się cofać i odpierać jego ataki. Już po chwili Marok całkowicie przejął inicjatywę. Mocnym uderzeniem wybił Neronowi miecz z dłoni i dźgnął go w brzuch. Król jedynie otworzył usta.
„ Nie!” wykrzyknął Neregond odpychając ciałem Maroka. Palladyn chciał coś powiedzieć jednak nie wiedział co.
„ Daj mi mój miecz.” Powiedział król wypluwając z ust krew. Beregond wziął miecz i położył go w dłonie króla., a ten po chwili zgasł. Rycerz zamknął powieki króla, poczym wstał i odwrócił się do Hosh – Maroka. A ten zaczął się szyderczo śmiać.
„ Zamknij się i stawaj do walki albo uciekaj tak jak to zrobiłeś pod Morannonem tchórzu!” powiedział Beregond poczym Marok zrobił groźna minę, gdyż pamiętał zniewagę jaką zadał mu Bregond w ostatniej bitwie. Mocno zacisnął miecz i pobiegł na przeciwnika, ten stał w miejscu z wyciągniętym mieczem. Zderzyli się znów od ich ciosów trzęsła się ziemia i narastał wiatr. Podczas ich uderzeń eksplodowała tak potężna siła, że nawet gdyby ktoś chciał to nie mógłby się zbliżyć do dwóch wojowników. Byli teraz zdani na siebie. Obaj uderzali coraz silniej i szybciej. Beregond jednak zyskał przewagę... uderzał coraz szybciej, co spowodowało iż Hosch – Marok cofał się, aż w końcu potknął się i upadł. Beregond chciał dobić przeciwnika, ten jednak kopnął go brzuch i obaj leżeli na ziemi. Podnieśli się jednak i znów zaatakowali, tym razem już na gołe pięści.
„ To za Hurina... a to za Morannon...to za Nerona...i wreszcie to za królestwo” krzyczał Lord Beregond uderzając już bezsilnego Maroka. Wreszcie palladyn z wielką wściekłością uderzył pięścią w twarz Maroka, a ten padł na ziemię nieprzytomny. Wojownik podniósł Uriziel i chciał dobić orka, lecz nagle zniknął...Beregond nie zwracając już na to uwagi odwrócił się w stronę zamku i zobaczył garstkę orków, którzy nagle na widok palladyna uciekli w popłochu.
„ Zwycięstwo!” wykrzyknął Beregond, poczym wszyscy ludzie z tym samym okrzykiem wysunęli miecze wysoko w górę.

Ta bitwa okazała się ostatnia w tej wojnie. Lord Beregond nie tracąc czasu zebrał wojsko i wyruszył pod siedzibę orków. Marok, który przetrwał ostatnie starcie wraz z 4 szamanami obudził swego największego boga – Śniącego. Jednak ów bóg zamiast odwdzięczyć się szamanom, zabrał ich serca i zrobił z nich niewolników. Strażnicy świątynni, słysząc okrzyki Maroka, zamknęli świątynię i nie dopuścili do uwolnienia się bestii. Beregond wraz z wojskiem dotarł pod ich siedzibę, zgodził się on jednak na prośbę orków i podpisał traktat pokojowy, który oznajmiał iż powstanie nowe Królestwo Orków, lecz będzie ono w części uzależnione od ludzi. A w Królestwie Myrthany, po śmierci Nerona IV lud obrał nowego władcę jakim był Lorde Beregond. Jednak on sam nie mianował siebie królem lecz jedynie namiestnikiem Królestwa Myrthany, był nim jako palladyn, jako pierwszy i jedyny. Za jego panowania, na obszarach królestwa pojawił się Zakon Magów, a także Rycerstwo Palladynów stworzone przez Beregonda. Ów namiestnik rządził jednak tylko 12 lat. Pewnego dnia został zwabiony w pułapkę i zabity przez orków, którzy odebrali mu Uriziela i umieścili go w swojej świątyni jako symbol potęgi, a także przyjście innego człowieka, który miał zagrozić ich rasie.

KONIEC.

Autor: Nekromanta BOOM

Ech... To było piękne...
Nie wychwyciłem żadnych literówek (hmm... bezbłędne? nie... nie może być... chyba...)
Ciekawy wstęp, ciekawe rozwinięcie i ciekawe zakończenie...
Hmm... Jak wyżej (dawno, dawno temu, za 4 postami) Sebek pisał opo pozostawia niedosyt... Lekki ale... (ale Tolkien tez zostawił mi niedosyt... Więc?)
Dobra... Podoba mi się styl przedstawienia tej wojny...

Od wstępu po koniec, mimo iż "wygląd" opowiadanie się zmienił... W sumie możesz zacząć wydawać książki

Ogólnie 9/10 (nie pobijesz "Zakonu" i kropka

)

POzdRO!
no niewiem jak dla mnie troche nie ten typ opowiadań które lubie i dlatego zdaje mi sie nudne sory nekroboom ale chce być szczery , lepiej ci wychodziły opowiadania o magach o dużo lepiej zaufaj