Rzyg kulturalny

Jak pewnie kilkoro z was wie, przymierzałem się dość długo na zamieszczenie tego opka. Głównie z tego powodu, że chciałem napisać jeszcze III rozdział, choć krótki, ale jakoś nie mogłem się do tego zebrać. Jak tez widzicie, opowiadanie nie jest dokończone. Są dopiero III rozdziały. Jednak tego opka tak łatwo sobie nie odpuszczę, zaplanowałem sobie cały świat, fabułę, realia itp. Widzicie również w opisie, że to jest pierwszy tom... Racja, to jest dopiero pierwszy tom, bo mam zamiar napisać tego więcej.
Więc bez dalszych ceregieli, zabierajcie się do czytania. Aha, jeszcze jedno. Żeby mnie nie posądzono o plagiat. To opowiadanie jest tu, gdzie jestem pod nickiem wersus. Jest też również na malutkim forum, do którego link znajdziecie w moim opisie, tam mam nick Curt. Możliwe, że zamieszczę je jeszcze na wiedzmin.biz gdzie mam nick Malbert. Miałem zamiar zamieścić to również na gothickomiksy.pl gdzie też mam nick Malbert. Jest tego trochę, jednak wolałem się zabezpieczyć, żeby nie posądzono mnie o plagiat, i każdy inny cham który będzie próbował zerżnąć to co napisałem, miał trudniej. To tyle. Zapraszam do czytania.

Nad mroźnymi ostępami krainy Winterfall rozciągała się ciemna noc. Wokoło zalegała niczym niezmącona cisza. Czasem tylko, można było usłyszeć pohukiwanie sowy i rozpaczliwy ćwierk jakiegoś zimowego ptaka, który stał się ofiarą drapieżnika.
Winterfall było mroźna i bardzo niebezpieczną krainą. Podzielona wieloma konfliktami klanowymi, nie przynosiła spokoju zwykłym obywatelom. Jednak przyciągała wszelkiej maści najemników, bandytów i łowców nagród. Nie brakowało ich nigdzie, jednak całkiem niedawno Klan Fou'rth wypowiedział wojnę Klanowi Wojowników. Były to jedne z najbardziej wpływowych klanów w tej dolinie. Każdy kto szukał pracy, mógł ja tutaj dostać. Czy to przy organizacji, czy przy polowaniach, czy nawet pracując jako kucharz, można było coś zarobić. Jednak najwięcej zyskiwali żołnierze. Najemni wojownicy, którzy dawali sobie rozpruć wnętrzności w zamian za garść złotych monet.
Wszyscy oni napływali z innych części świata. Jedni z pustyni, a inni z Falklandów - głównej i największej krainy kontynentu Galahard. Falklandy również były podzielone wojnami poszczególnych książątek czy też lordów. Każdy dążył do władzy. Po śmierci króla Inonca V, rozpętało się prawdziwe piekło. Krajem wstrząsnęły liczne zamieszki. Lud Falklandów był wiecznie zagrożony.
Natomiast na Pustynii było o niebo lepiej. Panował tam zacny Król Pustynii, który mieszkał w swoim wielkim pałacu w samym środku piaszczystej krainy. Według obyczaju, 2łaśnie koronowany Król, porzucał swoje stare imię, dla zaszczytnego miana Króla Pustynii. Główną zaletą tego kraju, było to, że gospodarka tam była znacznie rozwinięta. Ludzie nie klepali biedy, każdy miał jakąś własność. Czy to nieruchomości, czy własną spółkę, a nawet gildię, na które ostatnio na Pustyni zapadła moda. Dlaczego jednak nie było wielkiego napływu ludności Falklandów na Pustynię? Otóż na traktach i przełęczach grasowały bandy rozbójników. Straż i milicja miejska, była tak skorumpowana, że dogadywali się z bandytami. Worek złota w zamian za dziesięć napadów. Chodzą pogłoski, że niesławny Klan Bandytów, Szumowin i Rozbójników Falklandzkich ma własną mennicę, z której monety zalewają rynek gospodarczy już i tak umęczonej krainy.
Ale wróćmy z powrotem do Winterfall. Wbrew pozorom nie było to takie złe do szpiku kości miejsce. Jeśli człowiek potrafił się ustatkować, szło mu całkiem nieźle. Zimne i mroczne ostępy Winterfall były dla niektórych przekleństwem, a dla niektórych wybawieniem od wielkiego szumu i hałasu miast.
Takim człowiekiem był Andry - myśliwy. Pięć lat temu, gdy zaczęły się pierwsze wojny klanów, uciekł ze swojej rodzinnej wioski, wojownicy odpowiedzialni za pobór do wojska zawitali do jego domu. Wymknął się chyłkiem. Uratowali go rodzice, za co był im dozgonnie wdzięczny. Miał wtedy niespełna piętnaście lat... Nie chciał przelewać krwi swoich braci. Nienawidził przemocy, dlatego szkolił się w walce bronią w zwarciu bardzo mało i tylko tyle, ile było trzeba. Za to był świetnym łucznikiem. Jednym z najlepszych w wiosce. Ciężko było mu się rozstać z rodziną, jednak wiedział, że uczynił słusznie. Zbudował na skraju zapomnianego lasu. Niedaleko była wioska. Gdy potrzebował zapasów, odwiedzał ją i zaopatrzał się u znajomych kupców. I tak minęło jego pięć lat życia w samotności. Polując i kupując jedynie środki potrzebne do życia, wiodło mu się całkiem nieźle, i wiedział, że nie zamienił by tego życia na los wojaka.
Nad krainą Winterfall szarzał świt. Powoli wschodziło słońce. Andry wyszedł z domu z łukiem w dłoni i mieczem przy pasie. Przez pięć at bardzo się zmienił. Młodzieńcze rysy bardzo stwardniały, włosy pociemniały, a na czole i pod powiekami miał zmarszczki. Zapuścił brodę, wyglądał teraz na doświadczonego wojownika - którym w rzeczywistości był. Chociaż miał jedynie dwadzieścia lat, wiedział wiele więcej niż niejeden od niego starszy.
Andry wyprostował się i wciągnął w nozdrza mroźne powietrze. Odetchnął głęboko i włożył na siebie grubą kurtkę z bizona, która wisiała na wieszaku przed domkiem. Brązowe skórzane spodnie oraz tego typu buty zapinane na klamry, dodawały charyzmy młodemu myśliwemu. Łucznik stał przez chwilę nasłuchując odgłosów puszczy, po czym szybkim krokiem ruszył wgłąb lasu. Jego kroki niosły się cichym echem po rozległym lesie. śnieg trzeszczał pod jego butami, on jednak nie zwracał na to uwagi. Wiedział, że tutaj zwierzyny jeszcze nie ma. Po chwili Andry przystanął i rozejrzał się dokoła. Tu zaczynały się jego tereny łowieckie. Myśliwy zaczął iść wolniej. Zmierzał do swojego ulubionego miejsca polowań. Przeszedł około pół mili, gdy jego oczom ukazał się cel podróży. Mała prowizoryczna wieżyczka myśliwska, sklecona z kilku desek i powalonego pnia wielkiego drzewa. Andry skradając się dotarł do stanowiska i wdrapał się na szczyt. Odpiął pochwę z mieczem od pasa i położył ją obok na drewnianej posadzce. Zdjął z pleców kołczan ze strzałami i sprawdził, czy żadna się nie zablokowała. Uspokojony z powrotem włożył kołczan na swoje miejsce i uklęknął z łukiem w rękach. Teraz wystarczyło jedynie czkać na zwierzynę. Lubił tu polować, ze względu na to, że rankiem przychodziły tu całe stada jeleni. Wilków nie było w tej okolicy, a niedźwiedzie zmorzone snem zimowym nie opuszczały swoich kryjówek. Bizonów nie zabijał. Zazwyczaj podróżowały ogromnymi stadami, a dla samotnego myśliwego walka ze stadem bizonów była samobójstwem.
Andry wytężał wzrok próbując zarejestrować choćby najmniejszy ruch. Mijały minuty. Słońce już wzeszło. Myśliwy już miał zamiar opuścić wieżyczkę i udać się do domu z kwitkiem, gdy nagle usłyszał przeciągły, donośny i rozbijający się echem po całej puszczy ryk. Andry przyjął pozycję i schował się bardziej. Czekał. Mijały kolejne minuty. W końcu z gęstwiny zaczęły wychodzić zwierzęta. Były to jelenie. Piękne, wielkie i dostojne. I bardzo płochliwe. Ich mięso było bardzo smaczne, natomiast skóry po wyprawieniu znakomicie nadawały się do obicia nimi ścian mieszkania. Andry'emu zabłysły oczy z radości. Czegoś takiego dawno już nie widział. Z lasu poczęły wychodzić łanie. Tuż po nich młode, a pochód zamykały dorosłe jelenie. Nagle ryk znowu zabrzmiał. Przywódca stada rozejrzał się badawczo. Łucznik schował się najbardziej jak mógł. Po chwili ryk przywódca chrząknął i całe stado zatrzymało się, skubiąc zmrożoną trawę, albo oszronione zioła. Andry odetchnął. Teraz mógł zacząć polowanie. Zamierzał zabrać ze sobą co najmniej dwie sztuki. Niedaleko stąd miał małą kryjówkę na zdobyte trofea, w której przechowywał zwierzynę, której nie mógł ze sobą zabrać. Powoli i ostrożnie myśliwy wyciągnął strzałę. Napiął cięciwę. Miał już cel. Dwie samotne łanie, które zanadto oddaliły się od stada. Wiedział, że nie da rady ustrzelić dwóch na raz dlatego wycelował w jedną, a potem wybierze inny cel. Andry ostrożnie wycelował... I wypuścił cięciwę. Strzała świsnęła w powietrzu i ugodziła łanię prosto w szyję. Ta padła martwa. W powietrzu zawibrował ryk przywódcy stada, wzywający do ucieczki. Myśliwy ponownie napiął cięciwę. Miał już kolejny cel. Wysoki i młody jeleń. Jeszcze nie zrzucił poroża. Czekał aż reszta stada zdąży uciec, zapewne należał do tylnej straży, dlatego ociągał się z ucieczką. To był błąd. Kolejna strzała świsnęła w powietrzu i trafiła zwierzę prosto w serce. Młody samiec z rykiem padł na zlodowaciałą ziemię, drżąc w konwulsjach i ryjąc kopytami śnieg. Tymczasem stado zdążyło uciec. Zostały po nim jedynie ślady około setki kopyt. Andry odetchnął z ulgą. Polowanie się udało. Założył łuk na plecy, a miecz z powrotem przyczepił do pasa po czym zszedł na ziemię. Ostrożnie kroczył przez las, aż w końcu doszedł do swojej pierwszej zdobyczy. Była to łania. Uśmiechnął się i wyjął nóż myśliwski z pochwy przyczepionej do buta. Wprawnym ruchem rozciął skórę, po czym błyskawicznym ruchem zdjął ją ze zwierzęcia. Futro było miękkie i puszyste. Szkoda było nim obijać ściany chaty. Zwinął je i zabrał się do wycinania mięsa. Trwało to trochę czasu. Andry zmęczony po kilkugodzinnej wyprawie usiadł i odpoczął. Zgarnął z ziemi garść śniegu i włożył go sobie do ust. W ten sposób ludzie północy zaspokajali pragnienie w ekstremalnych warunkach.
Andry siedział już dość długo, właśnie miał wstawać gdy wydarzyło się coś niesamowitego. Nieopodal niego wyrosła ogromna fioletowo-czarna dziura. Z głośnym trzaskiem magiczna energia wylewała się z tajemniczego otworu. Myśliwy nieprzyzwyczajony do takich zjawisk, przestraszony schował się za pień dębu. Stamtąd obserwował dalsze wydarzenia. Dziura nadal trzeszczała i wydawała dziwne dźwięki, gdy nagle z otworu wyleciała postać. Wojownik o długich czarnych włosach zaplątanych w kucyk uderzył o lód z impetem. Za nim z otworu wyleciała kolejna postać, ubrana w szary kostium z obnażonym mieczem w dłoni. Z góry zaatakowała mieczem w wojownika. Ten nagle wstał i wyjął wiszący mu na plecach wielki, pięknie zdobiony miecz. Odskoczył i wykonał piruet w stronę przeciwnika. Ten schylił się, próbując dźgnąć czarnowłosego w krocze. Ten jednak nie dał się zaskoczyć, obutą nogą kopnął przeciwnika w rękę w której dzierżył nóż, i poprawił drugim kopniakiem w szczękę, po czym wykonał obrót z całej siły zamachnął się wielkim dwuręcznym mieczem. Postać w szarym stroju nie miała szans. Jednak... Mężczyzna rzucił wydobytym z kieszeni nożem w stronę wojownika z mieczem, po czym... zniknął. Aby za chwilę pojawić się przy tajemniczym portalu. Trysnęła krew. Nóż otarł się o skroń czarnowłosego, mężczyzna jęknął z bólu i opadł na kolano ciężko dysząc. Nagle przybysz w szarej kurtce odezwał się niskim, gardłowym głosem:
- Jeszcze cię złapiemy sukinsynu! Możesz być tego pewien! - po czym zniknął w tajemniczej dziurze, która po jego wejściu z głośnym trzaskiem zamknęła się i całkowicie znikła.
Tymczasem zwycięzca pojedynku uśmiechał się krzywo w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą był portal. Nagle z jego ust polała się krew i upadł ciężko na ziemię. Andry poczekał jeszcze chwilę i wyszedł cienia. Był wstrząśnięty, nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. To wszystko działo się tak szybko... Popatrzył na nieprzytomnego mężczyznę i podszedł do niego. Odwrócił go na plecy. Miał twarde rysy twarzy i wiele zmarszczek. Czarna bródka przypominała kogoś Andry'emu... Na sobie miał dość dziwaczny strój. Czarny, skórzany pancerz z elementami białego metalu. Miecz który spadł obok niego gdy wojownik zemdlał, był wielki i ciężki. Andry niewiele myśląc podniósł go z ziemi. Był bardzo dobrze wyważony, nawet taki nowicjusz w walce mieczem jak Andry o tym wiedział. Myśliwy w końcu przestał machać mieczem i włożył go na plecy wojownika. Sam nie wiedział czemu, skórę i mięso zostawił w krzakach i zdecydował się pomóc mężczyźnie. Myśliwy zarzucił go sobie na ramię. Nie był ciężki, ważyła jedynie jego zbroja i miecz. Andry poprawił jego ciało na ramieniu, aby mógł go wygodniej nieść i wolnym krokiem ruszył ku swojej chacie...

Rozdział II

Andry stał przy palenisku gorączkowo poszukując krzesiwa. Jak zwykle zapodziało się wtedy, gdy było najbardziej potrzebne. Szukając zbawiennego czarnego kamyka, co chwila rzucał ukradkowe spojrzenia na leżącego na ziemi wojownika. Myśliwy rozciągnął pod nim kilka skór, aby nie przemarzł po ciężkiej walce. Przybysz jeszcze się nie obudził. Leżał na skórach ciężko oddychając. Był już tu około trzech godzin. W tym czasie Andry zdążył przenieść upolowane zwierzęta do domu i opatrzyć ranę czarnowłosego. Zdjął z niego przemoczone ubrania i powiesił na wieszaku. Łucznik zwrócił uwagę na ciało przybysza. Był dobrze zbudowany i szczupły. Na plecach miał wytatuowanego gryfa. Mitologiczny zwierz był całkowicie czarny, oprócz głowy, która była złota. Andry odwrócił wzrok i ponownie zaczął szukać krzesiwa. Nagle poślizgnął się o coś małego i twardego, i z łoskotem upadł na ziemię. Miotając przekleństwa szukał wzrokiem winowajcy. Wstał i popatrzył pod nogi. Była to mała czarna kulka. Myśliwy podniósł ją i obejrzał. Coś w niej było, ponieważ w środku coś bulgotało, gdy Andry nią poruszał. Na pewno ta rzecz nie należała do niego. Odwrócił się i zerknął na śpiącego ciągle wojownika. To musiało należeć do niego. Nie miał pojęcia co to może być, ale schował małą kuleczkę do kieszeni. Postanowił przeszukać ubrania czarnowłosego. Podszedł do stosu ubrań i zaczął grzebać w kieszeniach. Natrafił ręką na coś twardego. Wziął to w rękę. Okazało się, że to kolejne kilka czarnych kuleczek. Andry obejrzał je w dłoni. Wyglądały identycznie, jak ta którą miał w kieszeni. Na początku myślał, że to jakiś talizman na szczęście wojownika, jednak wyglądało na to, że to było coś zgoła innego. Kto o zdrowych zmysłach nosi w kieszeni pięć talizmanów na szczęście?! Myśliwy ostrożnie położył na ziemi garść kulek i począł przeszukiwać drugą kieszeń spodni. Jego ręka trafiła na coś ostrego i twardego. Wyjął to i okazało się... Że to najzwyklejsze na świecie krzesiwo! Ucieszony Andry wstał i kilkoma uderzeniami szybko rozpalił ogień w kominku. Po chwili ogień wesoło trzaskał i ogrzewał całe pomieszczenie. Po krótkiej przerwie łucznik zaczął ponownie przeglądać rzeczy uratowanego przez siebie wojownika. W wewnętrznej kieszeni znajdował się dziwny nóż. Zdobiony złotymi liniami, o dziwnej, krzywej rękojeści i prostym jelcu. Położył go na ziemi i włożył rękę do drugiej wewnętrznej kieszeni. Znalazł tam bardzo dziwny przedmiot. W małej, lnianej poszewce była garstka białego pyłu. Zaciekawiony Andry otworzył paczuszkę i zajrzał do środka. Pył był bardzo ostry, miał dziwny zapach... Czegoś takiego w życiu jeszcze nie widział. Myśliwy włożył nos i mocno wciągnął powietrze. Biały pył natychmiast uniósł się do nozdrzy. Paczuszka upadła na ziemię, a Andry kichnął potężnie. Po chwili wytarł nos rękawem i popatrzył na paczuszkę, była dziwnie rozmazana... Za oknem padał śnieg, ogień wesoło trzaskał w kominku... Brakowało tylko jego ukochanej z dzieciństwa. Naraz na łóżku pojawiła się roznegliżowana młoda dziewczyna. Blond włosy delikatnie opadały jej na ramiona i piersi. Popatrzyła na Andry'ego i palcem nakazała mu podejść.
- Chodź Andry, tak dawno cię nie widziałam... - rzekła. Łucznik bez wahania wolnym, rozmarzonym krokiem podszedł do łóżka, już miał się położyć obok ponętnej blondynki, gdy nagle stało się coś niespodziewanego. Poczuł potężne uderzenie w twarz i osunął się na podłogę. Jego oczy zalała ciemność. Nic nie widział. Nic nie słyszał. Nic nie czuł. Liczyła się tylko kojąca nerwy ciemność... Wtem ponownie dostał w twarz i wolno otworzył oczy. Nad nim stał czarnowłosy mężczyzna w samych kalesonach. Coś krzyczał, ale Andry nie słyszał co. Po chwili znowu dostał w twarz. Nagle zmysły ze zdumiewająca szybkością wróciły na swoje miejsce, a Andry usłyszał nad sobą krzyk:
- Człowieku, czy straciłeś rozum?! Taka porcja kaet'pher zabija dorosłego dergala! - krzyczał mężczyzna wymachując energicznie rękoma. Myśliwy, który już całkowicie odzyskał zmysły wstał zakrywając ciągle oczy od blasku pochodzącego z kominka. Czarnowłosy nadal coś wrzeszczał, ale był wyraźnie spokojniejszy. W końcu Andry doszedł do siebie i całkowicie otworzył oczy. Siedział na swoim łóżku. Przed nim stał wojownik, którego niepełna 3 godziny temu wyrwał ze szponów śmierci. Mężczyzna patrzył się na niego badawczo. Po chwili odezwał się:
- Kim jesteś? I do którego kręgu należysz? - rzekł tajemniczo
-Jestem Andry i... Zaraz, to ja tu zadaję pytania! - krzyknął niespodziewanie
-Czy na pewno? - powiedział chłodno mężczyzna przykładając mu dziwną czarną kulkę do ust
-Tak, na pewno! Niby co możesz zrobić mi tym cudactwem?! - krzyknął rozzłoszczony myśliwy, widząc, że z ratującego stał się ratowanym.
Twarz mężczyzny z kucykiem stężała. Co chwila otwierał usta i je zamykał. Oczy miał rozszerzone ze zdziwienia do granic możliwości. W końcu ogarnął się, rzucił kulkę za siebie i z powrotem położył się na skórach. Trwało to kilka chwil. W końcu odezwał się Andry.
-A więc? Kim ty jesteś? - zapytał się
Po chwili konsternacji, wojownik odezwał się.
-To i tak teraz nieistotne. Wszystko się spieprzyło... A tak w ogóle, to w jakim jestem teraz czasie?
Młody łucznik rozszerzył oczy ze zdziwienia.
-Jest rok 547, pod nieobecność króla, krajem rządzi regent Hamler - odpowiedział Andry
-A więc zostałem udupiony... Zostałem tak cholernie udupiony, że nawet nie wiem co byłoby gorsze od tego.
-Niby od czego? - zapytał Andry. Nie otrzymał odpowiedzi od razu. Czarnowłosy nadal leżał na ziemi jakby się nad czymś zastanawiając. W końcu odezwał się.
-To jest Winterfall, nieprawda? - zapytał się
-Oczywiście - odrzekł Andry
-Widzisz - rzekł mężczyzna - za sto lat, będzie tu wielkie miasto. Ogromny, lodowy pałac. Będzie tu zamieszkiwał król Innonc XIII wraz z garstką ludzi będą bronić tego miejsca przed napadem wojsk księcia Lirola - zatrzymał się na chwilę i spojrzał na zdumioną twarz Andry'ego, po czym kontynuował - Heh, Lirol z tego co pamiętam nieźle dostał po dupie...
Andry nadal patrzył na czarnowłosego jak na ducha. Wojownik niemal rozkoszował się spojrzeniem młodego łucznika. W końcu odpowiedział.
-Masz tu może butelkę porządnej, mocnej gorzałki? - zapytał się z filuternym błyskiem w oku - Nie piłem w tym wymiarze już od eee... Nieważne. Więc jak?
Myśliwy jak maszyna wstał i podszedł do kufra, wyjął z niego dwie butelki mocnej wódki i położył jedną przed czarnowłosym. Ten podniósł ją i obejrzał uważnie. Potem odkręcił korek, zabrał kubek z szafki nocnej i nalał krztynę do naczynia. Wypił to co tam było i ponownie odezwał się:
- Więc tak - zaczął - Nazywam się Walter. Zwany w innych kręgach również Czarnym Krukiem.

Rozdział III

-Czarny Kruk...? - Andry wiedział już kogo mu przypominał Walter. W jednej chwili zabłysła ta jedna jedyna myśl, obraz z dzieciństwa. Chociaż było to tak dawno, ciągle widział to oczami wyobraźni. Dzieciństwo, karczma przy kamieniu milowym... We wnętrzu pijackie mordy, okrzyki, kilku kupców siedzących w kącie z towarami poupychanymi w rękawy i kieszenie. A na samym środku karczmy, na wielkiej ścianie umieszczony obraz. Wysoki człowiek w czarnej zbroi okalającej jedynie połowę piersi. Na plecach i ramieniu miał wygrawerowanego złoto-czarnego gryfa.
- Hmm... Tak byłem chyba nazywany czterysta, zaraz, trzysta lat temu? - rozmyślał głośno Walter
Andry nadal nie mógł wydobyć z siebie głosu. Nieprawdopodobne. Niemożliwe. Wszystko nabierało dziwnego, chorego a zarazem jedynego i prawidłowego sensu... Jednak myśliwy wolał się upewnić. Znany na całym świecie łowca głów. Bezczelny zabijaka, bandyta i rzezimieszek. Był idolem wszystkich chłopców w Winterfall. Andry dobrze pamiętał, gdy ojciec przed snem opowiadał mu historie o walecznym Walterze i jego przygodach. Z punktu naukowego, Walter owszem istniał, ale... Zniknął. Mając czterdzieści pięć lat zniknął i nie wrócił. Nikt nie wiedział gdzie poszedł, ani dlaczego zniknął. Świat po prostu przyjął informację, że Waltera, Czarnego Kruka, Przystojnego Uwodziciela i Wrednego Sukinsyna po prostu nie ma. Andry myślał, że ta bajkowa postać nie żyje... Aż do dziś.
- Tak... Chyba tak. No cóż, teraz wiesz kim jestem. Sam nie wiem dlaczego mam zamiar opowiedzieć i o tym wszystkim... - rzekł Walter
-Niby o czym? - wykrztusił z siebie Andry
Walter odwrócił się i usiadł ze skrzyżowanymi nogami, twarzą do kominka.
-Zgaduję, że znalazłeś mnie leżącego na lodzie, ale nie wiesz jak się tam znalazłem?
-To znaczy... Polowałem wtedy... Widziałem jakiegoś faceta w szarym płaszczu i jak walczyłeś... No i ten dziwny portal... - powiedział niepewnie Andry
-Aha... Hm, ten dziwny portal, to był teleport czasowy. - przerwał na chwilę - Chyba wiesz co oznacza ta nazwa? - zatrzymał się na chwilę aby zanurzyć usta w gorzkim płynie po czym wznowił - Teleportacja czasowa. Na pewno nieznany jest ci ten termin. Ale lepiej zacznę wszystko od początku.
Walter usadowił się lepiej na skórach i kontynuował.
-Dawno temu, gdy jeszcze byłem młody i głupi, cały świat mnie znał, a ja unosiłem się pychą niczym chmury na niebie, popełniłem pewien... błąd - rzekł - Miałem za zadanie załatwić jednego z prowincjonalnych książątek. Było to moje pierwsze tego typu zlecenie. Nie chciałem tego zawalić, a jednak, pycha i żądza władzy ogarnęła mną, jak każdym innym spragnionym coraz to większej sławy szczeniakiem.
- Cóż to był za błąd? - zapytał się Andry
- Mój cel zaproponował mi wymianę. Mapa za jego życie. Lecz nie, to nie był zwykły świstek papieru. To była mapa do samej Stolicy Czasu.
Andry zmarszczył brwi. Stolica Czasu? Nigdy o czymś takim nie słyszał. Walter widząc zakłopotanie młodego myśliwego szybko wyjaśnił.
- Możliwe, że nie znasz tego terminu - podjął - Lecz kiedyś, było to marzenie każdego dziecka, każdego wojownika, króla... Każdego. - zatrzymał się - A wiesz dlaczego?
Andry pokręcił głową.
- Ponieważ to miejsce pozwalało na teleportację w dowolne miejsce i dowolny czas. Dzięki manipulacji czasem, mogłeś naprawić własne błędy, zapobiec niektórym sprawom... Nawet zmienić swoją przyszłość. Jednak ci głupcy nie wiedzieli, jak wielką cenę się za to płaci... - zamilkł na chwilę i pociągnął, tym razem z butelki. Skrzywił się i kontynuował - Krótko mówiąc - zgodziłem się na te wymianę. I dotarłem do Stolicy Czasu. Brodząc po pas w piaskach pustyni dotarłem do tego paskudnego miejsca. Powiem tyle, nie chciałbyś się tam znaleźć. To nie jest miasto z bajek, które ojcowie czytają własnym dzieciom do poduszki. To paskudne miejsce, ciemne i obskurne, w ogóle nie przypomina miasta, a tylko kilka kamiennych chat skleconych na poczekaniu przez bandę szaleńców. Całe "miasto" było opuszczone, nikogo tam nie było, po ulicach walały się kamienie i gruz. Nie zastanawiałem się jednak nad losem jego mieszkańców. Ta wędrówka musiała mi się opłacić, inaczej byłaby nic nie warta.
- I co dalej?
- Szedłem przed siebie. Nie patrząc na nic innego, a wielki podest w samym środku miasta. Emanowała od niego moc tak wielka, że nikt nie mógłby się jej oprzeć. Idąc kręconymi schodami na sam szczyt, dotarłem w końcu na platformę... Stanąłem na środku i nagle poczułem coś dziwnego. Jakby całe moje ciało miało zostać rozerwane od środka. Myślałem, że to mój koniec, że zaraz pęknę jak przepełniona beczka, rozwalę się, a mojego truchła nikt nigdy nie znajdzie. Jednak nic takiego się nie stało. Po prostu gdy się obudziłem, nie byłem już w Stolicy Czasu.
Myśliwy zamrugał.
- Więc gdzie byłeś? - zapytał zaintrygowany Andry
- W Alertimie, Krainie Dergali - odparł Walter

Wszystkie prawa zastrzeżone

Fajnie, że wreszcie zamieściłeś opko.
Zacznijmy jednak od błędów:

CYTAT
Ryk jelenia? Pewnie że ryk, a co myślałeś xD Jelenie ryczą, nie wiem, wyją? Ćwierkają? xD

Czytaj? Czytam od 5 roku życia (płynnie) xD Na to mi uwagi zwracać nie musisz

W opisie Winterfall zabrakło jedynie ogonka, nie zmieniałem osoby

Co do reszty błędów - po prostu nie dopracowałem tego tekstu i tyle. Wlazło sporo błędów, racja. Większość z nich, to błędy składniowe. Kolejne rozdziały będą na pewno lepsze.

PS. Były błędy były, zgadzam się, jednak jeśli chodzi o to, e "dużo mi braknie do dobrego pisania"... Heh, ja już piszę dość długo

Czekajcie na kolejny rozdział już niedługo.
PPS. A trzeci rozdział może wyszedł lepiej, dlatego, że jest więcej dialogów niż narratora i wplotłem trochę bardziej charakterystycznego języka, za to w I i II rozdziale jest sporo narratora, a że pisałem dość szybko miałem sporo błędów.
PPPS. Komentujcie, boicie się? xD BooM jakoś przeżył a ładnie mi dochrzanił

Naprawde moge zkomentowac? Nie zbijesz mnie? Dobra, zaryzykuje

Opowiadanko nie zle, niestety ma kilka blendow, powtorzen itp. Krainom Pustynii zadzil Krol Pustynii

Takie cos nie halo xd

#Edit
Spoko, już będę wstawiał polskie znaki, wtedy byłem w Niemczech a oni mają takie dziwne klawiatury xd

Sluger, zainstaluj Firefoxa, bo w tym jednym zdaniu było więcej błędów niż w całym moim opku xD A Krainą Pustyni, rządził Król Pustyni. Tak, chciałem wywołać bardziej fantastyczny klimat, zmieszałem trochę realia poważniejsze z bardziej bajkowym fantasy, więc jest Stolica Czasu, Król Pustyni, i sama Pustynia która sama w sobie jest nazwą własną

Jak dzisiaj zdarzę to zrobię kolejny rozdział